- dat ze samen met hun man runnen. Ze rolden van de ene dag op de andere in de landbouw of waren er van kindsbeen af mee vertrouwd. Voor de ene was ‘boeren’ een meisjesdroom. Voor de andere was het iets dat ze later nooit zouden doen, tot ze op een dag een boer tegen het lijf liepen…
Veel aandacht hebben de boerinnen als ‘vrouw van’ nooit gekregen. Het erf van mijn moeder laat de stem horen van tientallen landbouwsters en tuiniersters, jong en oud, uit alle (uit)hoeken van Vlaanderen. Vrouwen voor wie verder studeren lang uit den boze was – er moest immers worden gemolken, gekarnd en geoogst. Vrouwen die al dan niet bewust hun job opgaven om zich volop op het boeren toe te leggen of die opnieuw uit gingen werken. Vrouwen die introuwden en het met hun schoonouders niet altijd onder de markt hadden.
Ze getuigen over de verbondenheid met de natuur en de dieren, over de rol van de Boerinnenbond en andere organisaties, over de liefde voor de stiel. Een liefde die voortdurend op de proef wordt gesteld door de hoge investeringsdruk, de bikkelharde concurrentie, de onzekere toekomst, de toenemende stress, de administratieve rompslomp, het imago dat ze opgeplakt krijgen en het gebrek aan respect bij veel consumenten en beleidslui. Sommige landbouwsters zijn moe gestreden. Anderen blijven niet bij de pakken zitten en slaan met volle moed nieuwe wegen in. Ze willen blijven geloven in de land- en tuinbouw en strijden voor waar ze hun hart aan verpand hebben: boerin zijn.
Katrien Verstraete (1974) is journaliste bij het persagentschap Belga, waar ze vooral de landbouwdossiers opvolgt.