Baukje Miedema, no wenjend te Ljouwert, mar foarhinne te Stiens, hat yn In wike en in dei in roman skriuwe wollen oer acht dagen üt it libben fan in frou dy't, hikke en tem op in doarp, as jonge wurkeleaze yn in stêd (Ljouwert) mar sjen moar hoe't hja sm en doel oan har bestean jaan kin. Vn acht haadstikken dy't de nammen fan de dagen fan 'e wike as titel hawwe, wurdt beskreaun hoe't de haadpersoan Maaike har dagen ten ein bringt fan in moandei oant en mei in nije moandei. De sneins tefoaren hat hja mei har freon Harke nei it keatsen west en op de snein fan it foarlêste haadstik reizgje hja nei wer in oar doarp om nei it keatsen te sjen. Dêr giet de suggestje fan üt, dat de tiisdei dy't op de twadde moandei folget ek wol wer net folie oars ferrinne sil as de tiisdei fan it twadde haadstik en dat it sa ek noch wiken en wiken fierder gean kinne soe. Dochs is dat net earlik wier. Op snein ergeret Maaike har, dat nia oars reagearret as dat hja yn it begjin fan 'e wike dien hawwe soe. De skriuwster hat wol deeglik bésocht de lezers düdlik te meitsjen, dat Maaike yn de wike dy't hja beskreaun hat wat mear doel krigen hat oer wat hja is en wat hja wol. Vn it léste haadstik giet hja echt op wurk öf nei't hia dat de hiele wike dêrfoar fan e iene dei op 'e oare skood hat. It libben fan immen dy't neat hoecht om't hja gjin wurk hat, wurdt slim frijbliuwend. Maaike giet te swimmen mei in kameraatske, te iten mei har mem, hja fytst ris nei hüs, hja kuieret en friit mei har freon en alle dagen tinkt hja, dat hia „moarn" wat oanpakke sil. „Moarn" sil hja nei it buro dat bemiddelet foar wurkeleaze jongeren, „moarn" sil hja frijwilligerswurk sykje, „moarn" sil hja har oanslute by in aksjegroep en har ynsette foar de ferbettering fan 'e wrald (te begiinnen by Ljouwert), „moarn" sil nja der oer neitinke wat Harke foar har betsjut en „moarn" sil hja ophalde harsels fol te fretten. Wat Baukje Miedema düdlik makke hat, is dat men ópgryslik wurch wurdt fan neat te dwaan te hawwen. Ik bin bang, dat der in soad jonge minsken binne dy't in protte fan harsels werom fine kinne yn de haadfiguer fan dizze roman. Om it Frysk muoit it my lyksa, dat it taalgebrük dat dizze skriuwster har haadpersoan yn 'e müle leit, ek wol dat fan har fermidden wêze sil. Dêr kin gjin ferplicht ünderwiis, gjin lézen en skriuwen, gjin Taaispegel, gjin opdrachtepot en gjin provinsjaal subsydzje mear wat oan ferhelpe, eangje ik.