Duitsland, 1918. De hoofdpersoon uit De ooggetuige is arts-psychiater in een reservelazaret, waar hij geestelijk verminkte militairen behandelt. Zijn patient is een zekere A.H., een grootheidswaanzinnige, Jodenhatende fantast, die als gevolg van een hysterische aandoening niet meer kan zien. Medisch gezien is hij echter niet blind.De arts raakt door hem gefascineerd. Tot dan toe was hij in zijn eigen leven een ooggetuige geweest; nu voelt hij de hartstochtelijke behoefte macht uit te oefenen over zijn patient, diens grote geestkracht in humanere banen te leiden, het lot te beheersen en op de stoel van God te gaan zitten. Hij besluit A.H. te behandelen door te appelleren aan zijn hoogmoedswaan en overmatige energie, en geneest hem. Hiermee blijkt hij op zijn beurt blind – voor de gevolgen van zijn besluit. En niet alleen voor zijn eigen leven: van de grootheidswaanzin van zijn patiënt zal later heel Europa ooggetuige zijn.Ernst Weiß (1882-1940) is een van de belangrijkste Duitstalige auteurs van de eerste helft van de twintigste eeuw. Hij werd geboren in Brünn en studeerde medicijnen in Praag en Wenen. Hij was bevriend met Franz Kafka en koos voor een leven als schrijver in Berlijn, waar hij in de kringen van Thomas Mann, Joseph Roth en Stefan Zweig verkeerde.Een dag na de brand in de Rijksdag verliet hij Berlijn om in ballingschap te leven in Parijs. Nadat de Duitse troepen Parijs binnenmarcheerden, pleegde hij zelfmoord. Zijn nalatenschap werd vermoedelijk in beslag genomen door de Gestapo.Hij schreef zijn bekendste werk De ooggetuige in 1938 voor de prijsvraag van het American Guild for German Cultural Freedom. Vanwege het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog kwam de roman toen echter niet uit. Uiteindelijk werd het werk onder de titel Ich-Der Augenzeuge voor het eerst gepubliceerd in 1963. Daarnaast schreef hij vele essays, novellen en zestien romans. Onlangs verscheen van zijn hand Jarmila. Een liefdesgeschiedenis uit Bohemen, voor het eerst in Nederlandse vertaling.