Het leek een uitgemaakte zaak: vrouwen kunnen kinderen krijgen en mannen kunnen dat niet. Wie dit betwijfelde, was niet goed bij zijn hoofd. Maar hoe wonderlijk het wellicht ook klinkt; inmiddels is het implanteren van een baarmoeder bij mannen mogelijk.
In de verhalenbundel MOEDERS heeft ieder personage nog gewoon een moeder, net als de schrijvers zelf. Niet dat het gewone moeders zijn, integendeel. Want bij het samenstellen van de bundel stuitte Daniëlle Serdijn, literatuurcritica bij Het Parool, opvallend vaak op verhalen met weerbarstige moederfiguren. Ze omschrijft ze in haar inleiding als eigenzinnige, temperamentvolle vrouwen wier persoonlijkheid op gespannen voet staat met hun zorgzaam moederhart. Zo huilt in Bordewijks verhaal de moeder tranen met tuiten als haar zoon haar de rug toekeert, totdat ze zich realiseert dat ze haar oude 'onfatsoenlijke' leventje weer op kan pakken. Hermine de Graaf beschrijft een drankzuchtige vrouw die zich als moeder geen raad weet, en uit armoede maar het hondje Tommy boven haar bloedeigen zoontje verkiest. Daarentegen weet de moeder uit de verhalen van R.J. Peskens juist donders goed wat ze wil. Opgeteld bij het feit dat zij niet vies is van geweld en zich door niemand de wet laat voorschrijven, bezorgt ze man en kinderen heel wat hartkloppingen.
Dankzij Serdijns belezen smaak is MOEDERS een speelse en bitterzoete bundel, met verhalen van verrassend hoge kwaliteit. Een monument voor alle moeders.