De dood: geen mens ontsnapt eraan, maar hoe we erover denken verschilt sterk naargelang van de plaats en de tijd waarin we leven. Vandaag betekent de dood voor tal van mensen het definitieve einde. Bovendien is hij in onze hedendaagse westerse samenleving zo goed als onzichtbaar. Dat was in de middeleeuwen wel anders. Toen was de dood overal aanwezig. In periodes van epidemieën, hongersnood of oorlog loerde hij zelfs om elke hoek… Sterven gebeurde toen veel vaker thuis, in familiekring. Begraafplaatsen werden gebouwd rond de kerk, midden in het dorp. Voor de middeleeuwse mens betekende de dood ook niet het einde. Op de dag van het laatste oordeel zouden de doden uit hun graven opstaan en met een nieuw verheven lichaam hun plek in de eeuwigheid innemen: de goeden in de hemel; de slechten in de hel. De middelmatigen de meesten dus stond een tijdelijk verblijf op Dantes louteringsberg te wachten.
‘Tussen Hemel en Hel. Sterven in de middeleeuwen’ toont hoe men met de dood omging van 600 tot 1600 in (Noordwest-)Europa. Schilderijen, beeldhouwwerken, miniaturen en grafmonumenten verbeelden de angsten en verwachtingen van de gelovige middeleeuwse mens. Memento morivoorstellingen herinneren de mens aan ieders lot: gedenk dat je zult sterven.
Begeleidt de gelijknamige tentoonstelling in de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis van België, Brussel (2 december 2010 – 24 april 2011).
Prima staat.