Deze roman laat de lezer de pijn en de nood voelen van de militairen die na de oorlog naar Indië werden gezonden, maar ook de kameraadschap. Spaninks weet als geen ander de beelden van toen weer op te roepen, herkenbaar voor velen, en een eye-opener voor wie er niet bij was. //

Recensie(s) :
Roman met een sterk autobiografische inslag van een Indië-veteraan (1929). De hoofdfiguur is een 19-jarige fabrieksarbeider uit een groot katholiek gezin in een Brabants dorp, die als dienstplichtige in 1948 naar Indië wordt gestuurd om daar het Nederlandse koloniale gezag te handhaven tegenover het Indonesische onafhankelijkheidsstreven. Zijn peloton wordt op een buitenpost in het Sumatraanse oerwoud gelegerd, waar een bitter guerrillastrijd wordt uitgevochten. Spaninks beschrijft die illusieloze strijd waarin de gewone soldaten slechts poogden te overleven, gekoeioneerd en slecht verzorgd door hun meerderen. Heimwee, het einde van zijn verkering in Nederland, het verlies van kameraden, de trauma's na het doden van Indonesische tegenstanders en burgers en de wil tot overleven, al deze elementen maken deze 'roman' een bijzonder verhaal, in korte zinnen en impressies verteld, dat onder de Indische oorlogsliteratuur tot de betere behoort. Het verschaft een heel goed beeld van het bestaan van de soldaat-in-guerrilla, voor wie onderlinge kameraadschap het belangrijkste houvast vormde.