De auteur schrijft o.m. in zijn Woord Vooraf:
„Verbeter de wereld, begin met jezelf" blijft, ook voor het sociale leven, het beste, maar moeilijkst te verwezenlijken uitgangspunt. Daarom is karakterkennis een plicht tegenover anderen en onszelf. Iedereen houdt er zich dan ook gewild of onopzettelijk mee bezig en ieder heeft er een zekere bekwaamheid in. Karakterkennis steunt immers steeds in belangrijke mate op intuïtie: maar deze alleen geeft weinig houvast. De intuïtie moet ontwikkeld en gescherpt, zij moet gevormd worden. Daartoe is ervaring noodzakelijk, maar deze is chaotisch en van weinig nut zonder ordening, die met name de wetenschap bewerken kan.
Dit werk wil inleiden in die wetenschap, juist als ervaringsordening: vandaar de naam empirische karakterkunde. Om ijdel begrippenspel te ver-mijden en het verwerven van werkelijk inzicht in concrete karakters te bereiken, wordt hier een weg aangegeven, welke door de volgende punten gekenmerkt is:
1. er wordt gewerkt met begrippen en termen, die een directe betekenis hebben voor de ordening der ervaring.
2. het zo dicht mogelijk blijven bij de ervaring sluit in zich een gerichtheid op het karakter van de
normale mens.
3. van het meer bekende en zekere wordt voortgeschreden naar het meer ingewikkelde en minder zekere: dit betekent dus een nadruk op de didactische methode.
Op deze wijze komen we niet tot een afgerond systeem, waarin men gevangen wordt, maar tot zeker inzicht en bruikbare kennis, die voor verdere ontwikkeling open blijven. Men leert aldus zich rekenschap te geven van de wijze, waarop karakterkennis werkelijk bereikbaar is, en waar haar grenzen liggen.
Het boek is derhalve bestemd voor degenen, die zich op dit terrein een systematisch geordende visie willen verwerven en met name voor hen, die beroepshalve met deze kennis moeten werken.