De Stijkelgroep was een Nederlandse verzetsgroep die opereerde aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. De student Han Stijkel was een van de voortrekkers. De religieus geïnspireerde groep had waarschijnlijk rond de tachtig leden.

Stijkel had contact met verschillende andere lokaal opererende illegale groepen die geheime informatie verzamelden en onderling uitwisselden. Hierbij werden de nodige beginnersfouten gemaakt en al gauw begon de bezetter de verzetsgroep te volgen. Nederlandse medewerkers van de Sicherheitsdienst wisten in de groep te infiltreren.

Om de resultaten van hun spionagewerk aan instanties in Engeland bekend te kunnen gaan maken huurde Stijkel een vissersboot, de KW 133. Behalve Stijkel, Jean Baud en Cornelis Jan Gude zou een joodse man meevaren die naar Engeland wilde vluchten. Hij financierde de boottocht. Toen men op 2 april 1941 de haven van Scheveningen wilde uitvaren bleken de Duitse instanties op de hoogte. Stijkel, Baud en Gude sprongen in het water maar werden gearresteerd. Na enkele dagen verhoord te zijn werden ze overgebracht naar de gevangenis van Scheveningen (Oranjehotel). Ze waren verraden door de Scheveningse vishandelaars Willem S Dam en Jan van Wezel die voor de Sicherheitspolizei werkten. Deze werden in 1949 veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf.

Intussen werd ook Maarten Hoek uit Katwijk gearresteerd op verdenking van spionage. Hij zat in het Oranjehotel, cel 578, van 3 april 1941 tot begin maart 1942. Daarna zat hij nog tot 26 maart in de grote strafgevangenis. Later werden meer leden van de groep gearresteerd en naar Scheveningen gebracht. In totaal werden er 47 leden, inclusief vier vrouwen, opgepakt. Ze bleven tot 26 maart 1942 in het Oranjehotel. Daarna werden bijna alle leden overgebracht naar Berlijn. In juni werden ze overgebracht naar een Wehrmacht-gevangenis vlak naast het Lehrter-station.

In september 1942 stond de groep terecht voor het Reichskriegsgericht in Berlijn. Er werden 39 doodvonnissen uitgesproken. Zes leden kregen gratie en werden overgebracht naar het tuchthuis. Eén lid overleed in de gevangenis. Op 4 juni 1943 werden de andere 32 in Berlijn-Tegel met een tussenpauze van vijf minuten geëxecuteerd. Han Stijkel werd als eerste omgebracht. Zij werden begraven in Berlijn-Döberitz.

Via een relatie in Berlijn kreeg de vader van Wim Wagenaar in september 1943 te horen dat zijn zoon geëxecuteerd was. Later kreeg deze Willem Wagenaar via de Zweedse consul een lijst met alle 32 namen. Hij heeft toen alle families van die andere slachtoffers bezocht om hen hiervan op de hoogte te stellen. In 1947 kreeg hij toestemming de 33 stoffelijke overschotten van Berlijn naar Nederland over te brengen.