Dit boek is bedoeld voor lezers die hun zekerheden zijn kwijtgeraakt, maar er graag nog een paar hadden willen houden. Kan dat of wordt dat gesjoemel, een soort voor de gek houden van jezelf?

Kuitert start zijn verhaal met de behoefte aan zekerheden die mensen erop na houden en de manier waarop ze gewoonlijk in die behoefte kunnen voorzien. Die loopt vanaf de zo geruststellende dagelijkse routine tot het godsdienstig geloof als laatste vastigheid. Totdat de bodem uit al die zekerheden weggezakt blijkt te zijn, veelal een schrikbarende ontdekking: de boot maakt slagzij, verliest zowat alle lading en dreigt te zinken. Kuitert noemt dit het ‘alles wankelt-gevoel’.

Alle hens aan dek, is dan het parool. Maar een mens kan nu eenmaal niet over zijn eigen schaduw springen, noch zichzelf – zoals baron van Münchhausen – aan zijn eigen haren uit het moeras trekken. De ontdekking van onze eigen rol lijkt op een catastrofe te moeten uitlopen. Hoe kan iemand die op zolder de kleren van St. Nicolaas heeft zien hangen nog in St. Nicolaas geloven?

Geloven is ook geen kinderspel, al wordt het daar dikwijls voor versleten. Wat wij geloofstradities noemen (Christendom, Jodendom, Islam) zijn vingeroefeningen, probeersels, waarover het laatste woord nog niet gesproken is. We leven ermee, hebben er wat aan, voor zover ze ons helpen door onze eigen beeldvorming heen om te gaan met God, God achter God dus.