code 1//Tadeusz Borowski's concentration camp stories were based on his own experiences surviving Auschwitz and Dachau. In spare, brutal prose he describes a world where where the will to survive overrides compassion and prisoners eat, work and sleep a few yards from where others are murdered; where the difference between human beings is reduced to a second bowl of soup, an extra blanket or the luxury of a pair of shoes with thick soles; and where the line between normality and abnormality vanishes. Published in Poland after the Second World War, these stories constitute a masterwork of world literature.

Dit korte boek van Tadeusz Borowski heeft een blijvende indruk bij me achtergelaten. Kort na WOII, en zijn verblijf in Auschwitz, en enkele jaren voor het (ironische) einde van zijn leven in 1951 heeft hij zijn verhaal opgetekend. Rauw, kaal, open en ongecensureerd vertelt en aanschouwt hij gewoon. Een waarheid gestript van elk heldendom maar ook van slachtoffers en 'bad-guys' maakt hij alle mensen tot dezelfde egoïstische individuen die maar één ding willen: overleven. Is dit meer waarheid dan andere opgetekende verhalen over Auschwitz? Waren er dan werkelijk geen geen offers en heldendaden? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik een wereld binnenstapte die nog nooit zo hard bij me binnen kwam. Verwonderend keek ik, na het boek even terzijde te hebben gelegd, naar de mensen op straat; Tadeusz had mijn ogen geopend in een wereld van blinden. Even zag ik het heel helder, treffend dichtbij. Waarheid is volgens mij opgebouwd uit nuances en zo is ook dit boek daar een treffend voorbeeld van. Laat je ogen openen!