In zijn inleiding bij B.A.O.R. (1952) schreef Jaap Romijn dat Clerx de schrijver is van een zeer beknopt oeuvre, van twee of drie romans van belang. ‘Hij behoort tot de “lui” genoemde auteurs, die weigeren te schrijven onder aandrang van omstandigheden van buiten af, die in hun werk alleen en uitsluitend zichzelf wensen te realiseren, en hierin naar de grootst mogelijke zuiverheid streven.’ Romijn kon in 1952 nog niet weten dat het boek waarbij hij zijn inleiding schreef, meteen ook Clerx' laatste publikatie was.

Volgens Romijn is Clerx pas na de oorlog enigermate bekend geworden, door de herdruk van Schandaal op Poeloeh-Tampah (1950, eerste druk 1941).

Eén thema houdt volgens hem Clerx voortdurend bezig, een thema dat geleidelijk eerder vereenvoudigd wordt dan dat het met nieuwe motieven wordt uitgebreid. ‘Dat thema zou men “de omkering van het eeuwig-vrouwelijke” kunnen noemen. Clerx' boeken zijn bij uitstek mannelijk, zelfs de roman die tot titel de naam van een vrouw draagt: Anne-Marie, is volledig vanuit de man geschreven; de vrouw in dit boek is alleen maar een sfeer, een sirenenzang, lieflijk maar fataal. Dat wil niet zeggen dat de mannenfiguur psychologisch ontrafeld wordt, de psychologische methode betekent een overwonnen standpunt voor Arnold Clerx. Maar de man is centraal en de vrouw is er terwille van hem [...]’ Zoals wel vaker vervulde een opmerking als deze de functie van ‘sturende tekst’ voor sommige recensenten.