'Dominicus Baudius is een typische verschijning van zijn tijd. Aanhanger van het Calvinisme, verliet hij als kind zijn vaderstad Rijsel om, na een tienjarig verblijf te Aken, zijn studiën te voltooien aan de pas gestichte universiteit van Leiden. Zijn schitterende begaafdheid en zijn innemend karakter verwierven hem weldra de gunst: zoowel van den curator der universiteit, Janus Dousa, als van den aanzienlijkste onder de professoren, Justus Lipsius. Van dan af zien we Baudius opgenomen in de drukke humanistenwereld, waarvan Leiden thans het middenpunt was geworden. (...) Aan de hand van de vele brieven, en dank zij een nauwgezet opsporen van een omvangrijke documentatie, heeft P. Grootens ons een oorspronkelijke levensschets geleverd van dien uitzonderlijk begaafden man, wien zijn onbestendig leven verhinderde een grooter philologisch werk tot stand te brengen. Hierbij echter werd zoozeer de nadruk gelegd op de persoonlijke verhoudingen van Baudius tot de letterkundigen van zijn tijd, dat zijn tienjarige philologische arbeid als professor volledig in de schaduw bleef. En, al was Baudius meer aestheticus en dichter dan philoloog, graag toch hadden we wat meer vernomen over zijn praestatie als geleerde en over zijn bijzondere plaats in het Leidsche humanisme. (...) Het werk [werd] geschreven als proefschrift, waarbij het er vooral op aankomt om een degelijke en oorspronkelijke historische bijdrage te leveren. En daarin is P. Grootens ten volle geslaagd.' (K. LEUS in Streven, 1942, p.200-201).