De schilder Dino vekeert in een diepe crisis: hij weet niet meer hoe het verder moet met zijn leven en hij stopt met schilderen. Bovendien komt hij erachter dat Cecilia, zijn model, hem ontrouw is. Cecilia verveelt zich. Ze is niet slecht, ze is alleen amoreel. Maar haar ontrouw leidt er wel toe dat Dino wordt verteerd door een kwellende jaloezie die Cecilia tot zijn enige reden van bestaan maakt. Ging hij aanvankelijk met haar naar bed uit puur genot, nu gebeurt dat uit een soort woede omdat hij niet bij machte blijkt te zijn om 'echt' contact met haar te hebben. Voor hem is seks niet langer een middel, het is een doel geworden.
Recensie(s)
De oorspronkelijke titel van deze roman uit 1960 (La Noia) betekent: de verveling. Behalve boeiend is het belangrijk voor het begrijpen van Moravia's werk. De ik-figuur, uit een gegoede burgerlijke familie, wordt geteisterd door een immense verveling, omschreven als een onmacht om in normaal contact te staan met de mensen en dingen om hem heen. Deze onmacht veroorzaakt een toestand van absurde vervreemding. Zoals in veel van zijn werk is ook hier de erotiek de invalshoek van waaruit de schrijver (1907-1990) naar de mensen kijkt om hen te analyseren en doorgronden. De ik-figuur vertelt de geschiedenis van een relatie met een veel jongere vrouw. De lezer volgt deze op de voet, en ook de haarfijn uitgesponnen gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon. Moravia's scheppend werk - hij was ook journalist - vertegenwoordigt op een speciale, vlijmscherp beschrijvende en analyserende manier een in de Italiaanse literatuur steeds dominant aanwezige stroming van realisme. De thematiek van dit boek is nauw verbonden met de jaren '50 en '60, maar Moravia's kunstenaarschap tilt het uit boven die actualiteit. Prettig leesbare, herziene uitgave van de in 1963 als 'Cecilia en de verveling' verschenen vertaling.
Dr. M.C.A. van der Heijden.)