De auteur is geboren in Istanbul (1960); dit is de eerste van de drie romans die zij tot dusver publiceerde. De naamloze hoofdpersoon wordt wegens een vergrijp van het conservatorium gestuurd en reist per trein naar huis. De stad, het land, de tijd, niets wordt onthuld, de lezer bevindt zich in een tijdloze onbestemdheid. Verwijzingen naar vooroorlogse filmsterren zoals Lauren Bacal en Humphrey Bogart verplaatsen de lezer naar het verleden, de wereld van de grootvader van de ik-persoon. Deze laatste krijgt de opdracht de moorden op de boodschappenjongens op te lossen. Het geheim rond hun bestaan, hun afkomst draagt bij aan de geheimzinnige ietwat absurde sfeer van het geheel en geeft ook een sciencefiction-stemming. Is er sprake van een kritische vingerwijzing naar de moderne medische mogelijkheden? Ook andere bizarre personages passeren de revue: een steenrijke dwerg vertelt tijdens de treinreis dat hij gigolo is; zijn bijna menselijke aap is ziek. De auteur neemt ons mee in een spannend relaas, een surrealistische, onwerkelijke wereld, die zich laat lezen als een verrassend boeiende detective, onvoorspelbaar tot de laatste bladzijde.

Voor een detective begint het boek nogal vreemd: de hoofdpersoon ontmoet in de trein naar de grote stad een steenrijke dwerg en een opzichtig geklede apin. Vervolgens krijgt de lezer een geestige verhandeling voorgeschoteld over de ware betekenis van miskende woorden. En als de held dan op het spoor van een vermeende seriemoordenaar wordt gezet, ontmoet hij vooral figuren die hem iets over het verleden te zeggen hebben, het verleden van de stad vooral, die tegelijk wel en niet Istanbul is. Over de boodschappenjongens nemen de onzekerheden voornamelijk toe: zijn het wel mensen, zijn ze misschien gekloond, zijn ze eigenlijk wel vermoord?Moord op de boodschappenjongens is een sprankelend, verwarrend en caleidoscopisch beeld van een grote stad met een rijk verleden, en van de verwoede pogingen daarin een manier van leven te vinden.