Het mysterie van het bloedverwante wielrennen begon voor de Muur-redactie (althans de meerderheid daarvan) met de gebroeders Pettersson uit Zweden. Dat was een viertakt-versie van Pippi Langkous, in het tweed deel van de jaren zestig ongenaakbaar in de ploegentijdrit.
Aflevering 12 van De Muur gaat over bloedverwantschap in de wielersport en dan spreekt het bijna vanzelf dat stafdichter Willie Verhegghe zijn licht laat schijnen over het geslacht Planckaert, de samenballing van deze mythe. Staffilosoof Wim van Rooy overpeinst de zorgen en verwachtingen van een wielervader, een greep uit het eigen leven.
Recensie(s)
In het twaalfde nummer van het literair-journalistieke wielertijdschrift De Muur staan de familierelaties van de wielrenner centraal. Dat dit boeiende achtergrondverhalen kan opleveren, blijkt uit het levensverhaal van oud-wielrenner Rini Wagtmans, die door het losbandige gedrag van zijn moeder en een haatliefde verhouding met zijn vader een niet te benijden jeugd heeft gekend*. Op het vooromslag prijkt een foto van de getourmenteerde ouders van de Baskische tweelingbroers Otxoa. De tweeling werd in 2001 tijdens een trainingrit van achteren aangereden door een suffende automobilist. Ricardo was direct dood en Javier lag wekenlang in coma, maar kon drie jaar later weer deelnemen aan de Paralympische Spelen. Minder bekende wielrenners leveren eveneens mooie karakteristieken op, zoals over het late succes van de Waalse Italiaan Pino Cerami, de blues van Rob Harmeling en het onstuimige leven van Peter van der Knoop. De diverse auteurs hebben in elf verhalen en drie gedichten voor iedere rechtgeaarde wielerliefhebber een meeslepende aflevering van De Muur bijeen geschreven.