Een gebied zonder eind, de roman die in Duitsland tot hevige discussies heeft geleid, speelt zich af in Berlijn tussen december 1989, vlak na de val van de Muur, en het najaar van 1991, en kon daarom ook worden aangekondigd als (eindelijk) dé roman van de Wende.
Hoofdpersoon is de zeventigjarige Theo Wuttke, die als dossier bode werkt bij het Treuhand-instituut, dat de nalatenschap van de DDR regelt. Wuttke draagt de bijnaam ‘Fonty’ omdat hij zich volledig heeft geïdentificeerd met zijn idool Theodor Fontane. Hij lijkt sprekend op hem, is eveneens in Neuruppin geboren en dan ook nog op dezelfde dag, honderd jaar later.

Doorlopend citeert hij uit Fontanes werk en doet met zijn kennis de omgeving paf staan. Fonty levert regelmatig commentaar op het huidige Duitsland (zonder dat zijn opinies volledig samenvallen met die van Grass zelf) en vergelijkt zijn leven soms wat verongelijkt met dat van zijn idool uit de vorige eeuw. Dat leidt automatisch tot veelzeggende vergelijkingen tussen de Duitse eenwording van 1870 en de hereniging van 1989, tussen de ‘Gründerjahre’ en de periode nu.
Fonty wordt constant vergezeld en op de vingers gezien door ene Hoftaller, een figuur die Grass heeft ontleend aan de roman Tallhover van Hans Joachim Schädlich. Hoftaller staat voor de eeuwige opportunist, die zich altijs in dienst stelt van de staatsmacht, of het nu om de Gestapo of de Stasi gaat. Langzaam maar zeker doemt uit de rijkdom aan verhalen die ook deze Grass-roman weer kenmerkt, een beeld op van het moderne Duitsland, gespiegeld in dat van de vorige eeuw. Dat de politieke ‘boodschap’ velen onwelkom is, heeft bij de ontvangst de aandacht wel zeer afgeleid van de prachtige scènes en portretten die Een gebied zonder eind rijk is.