Ken je het verhaal Boemeljans dans? Het is een verhaal van John Yeoman (met tekeningen van Quentin Blake, die vaak voor Roald Dahl tekende). Een jongetje dat minstens zeven moet zijn, maar de lengte heeft van een tweejarige gaat alleen naar zijn opa en oma. Het is een snikhete dag en zijn moeder geeft hem genoeg te drinken en wat lekkers mee voor onderweg. Ook stopt ze appels en peren uit de tuin in zijn rugzak voor zijn grootouders. Ze vraagt Boemeljan of hij nog weet hoe hij bij zijn opa en oma moet komen. “Ja hoor,” zegt Boemeljan: “het laantje uit, door de weide, over het hek, langs de boomgaard, over de stenen in de beek, om de watermolen heen, de heuvel op en de straatweg af naar het marktplein.” Zijn moeder is gerustgesteld en Boemeljan vertrekt. Hij loopt niet, hij danst in de zengende hitte. Dat gaat met gemak. Vervolgens komt hij op elk herkenningspunt op de route marktlui tegen die geen idee hebben hoe ze met hun marktwaar, palingen, wasknijpers, een varken , ganzen, bloemen of wat dan ook, op de markt moeten komen. Telkens weer zegt Boemeljan: “Dansen! Gewoon dansen naar de markt!” en zo ontstaat er een steeds langer wordende bonte stoet met dansende mensen en dieren op weg naar de markt. Laatst bedacht ik me ineens dat ik Boemeljans truc ook regelmatig inzet. Als we ergens heen gaan, te voet, en Mirre “op, op!” zegt of Jip “Optillen, optillen!” roept, of nog erger ze roepen om het hardst en ik zie het op dat moment niet zitten. Dan zeg ik: “Laten we voetje doen!” en dan begint het liedje:
“Voetje, voetje, voetje, wat ga je doen?
Voetje, voetje, voetje in je mooie schoen?
Gaan we lopen, lopen, lopen
lopen op mijn voeten
stampen, stampen, stampen
stampen op mijn voeten
springen, springen, springen
springen op mijn voeten
en………..rennen!!!”
Hand in hand lopen, stampen, springen en rennen we met zijn drieën door de straat. De kinderen kunnen er geen genoeg van krijgen. Gelukkig maar, want zo komen we – ook met deze warmte – uiteindelijk zonder morren op de plaats van bestemming aan.