Schoo is een winkelier; hij verkoopt papier, dat wil zeggen hij koopt het voor zijn eigen plezier en de winkel, waar nooit iemand komt, dient daarbij als excuus. Hij wordt lyrish als hij het over papier heeft, want dat is zijn grote liefde, en nog lyrischer als hij het over andere dingen en mensen heeft, want daar heeft hij gewoonlijk een hekel aan. Door al Schoos lyrische uitboezemingen is De Gifmenger Brakmans meest poëtische roman geworden, en dat wil wat zeggen. Maar ook de werkelijkheid dient zich aan: Schoo is getrouwd, hij heeft een schoonzus die tot echtelijke onaangenaamheden aanleiding geeft, er zijn andere vrouwen, zelfs naast zijn slaapkamer ligt er een - omdat de winkel niet loopt drijft zijn vrouw een soort pension voor hopeloze gevallen. Als alles tenminste is zoals Schoo denkt; de werkelijkheid is misschien wel net zo hopeloos verdwaald geraakt in de doolhoven van zijn gedachtekronkels als de proportie van zijn reacties, die op den duur niet meer louter figuurlijk giftig mogen heten.

Recensie(s)
Deze roman valt min of meer te karakteriseren als een antipsychologische roman. De hoofdpersoon Schoo heeft in een onaanzienlijke buurt een slecht lopende zaak in papier. Papier is de bestaansgrond van zijn leven: het strelen ervan gaat voor hem iedere sensatie te boven en het is identiek aan schrijven als in de ruimte van het ongehoorde. Maar dit hooggestemde besef van Schoo staat bloot aan de verwarring in zijn relaties met vrouwen: met zijn eigen vrouw, die nooit veel bil had gehad, tot met die onontkoombare walvisachtige, die onverwacht in zijn huis en leven komt. Ondanks ook talrijke lichamelijke kwalen weet hij zich in de werkelijkheid van het leven te handhaven door gedachtegangen waarmee hij deze werkelijkheid naar zijn hand zet (zie de titel). De bekende romanschrijver (1922) heeft met Schoo een schitterende figuur geschapen, die door de doolhoven van zijn averechtse gedachtegangen en bij al zijn hilarische overpeinzingen toch de lezer bijna tegen diens wil in tot nadenken stemt.