Deze uitgave is geen wetenschappelijke publicatie over het Renkumse Veer waar, aan de hand van feiten en cijfers, de geschiedenis van de veerverbinding uit de doeken wordt gedaan. Het wil meer een herinnering zijn aan vroeger tijden, tijden die ikzelf nooit hebt meegemaakt. Geboren in 1984 zijn de verhalen die ik over het veer ken "uit de overlevering" tot mij gekomen. Verhalen van mijn vader, mijn ooms en tantes en nu ook van andere mensen, die direct of indirect verbonden zijn geweest aan het werk op en rond de veerverbinding.

Op een zekere herfstdag in 2012 - het moet ergens in oktober zijn geweest - liet mijn vader me een foto zien. Prominent op de voorgrond was mijn opa in beeld. Op de achtergrond was de veerpont te zien. We raakten in gesprek over 'veerman Toon', zoals de meeste mensen hem hebben gekend. Veel was me onduidelijk en al snel besloot ik om meer over hem en zijn werk te weten te komen. Allereerst besloot ik om te kijken wat er zoal in openbare bronnen als archieven, boeken en kranten, door de jaren heen over het Veer was geschreven. De dreigende sluiting van het Veer in 1973 is ruim gedocumenteerd in kranten en archieven uit die tijd. Toch viel deze speurtocht tegen en informatie over mijn opa in het bijzonder was er nagenoeg niet te vinden. Al snel kreeg ik door dat wanneer ik meer over mijn grootvader te weten wilde komen, ik het vooral moest hebben van persoonlijke herinneringen van mensen die hem in de hoedanigheid van veerman hebben gekend. Ik besloot om een aantal lokale kranten te benaderen en te vragen of zij een oproep wilde plaatsen. Allen waren welwillend en zodoende verscheen een oproep in niet minder dan 5 kranten, zowel in de Betuwe als op de Veluwezoom.

Het effect van zo'n oproep laat zich op voorhand moeilijk voorspellen. De uitkomst was echter boven mijn verwachting. Al snel stond de telefoon roodgloeiend en liepen de e-mailtjes binnen. Uit verschillende dorpen als Renkum, Heelsum en Heteren wisten zich veel mensen mijn opa te herinneren. Zelfs mensen die inmiddels niet meer woonachtig zijn in deze gemeenten, reageerden naar aanleiding van mijn oproep! Al snel werden de eerste afspraken gemaakt om de herinneringen te laten optekenen. Anderen zonden mijn hun uitgeschreven herinneringen per Post en e-mail toe. Al snel besloot ik dat ik deze verschillende herinneringen wilde samenbrengen in dit boekwerk.

Het verzamelen van herinneringen komt natuurlijk altijd te laat. Veel mensen die Toon hebben gekend zullen inmiddels zijn overleden of een zodanige leeftijd hebben bereikt dat het teveel van hen vraagt de herinneringen op te rakelen en te verwoorden. Dat is nu eenmaal inherent aan het feit dat de herinneringen inmiddels enkele decennia oud zijn. Toch ben ik erg tevreden met de respons en ben van mening dat ik in ieder geval enkele unieke verhalen, die nog nooit eerder op schrift zijn gesteld, aan het papier heb kunnen toevertrouwen. Zodoende is, wat begon als een gesprek naar aanleiding van een foto, uitgegroeid tot een publicatie met blijvende waarde. Ik ben een hoop te weten gekomen over de geschiedenis van het Veer en de sociale functie dat het in die dagen heeft gehad. Uit de reacties die ik van de mensen heb mogen ontvangen, spreekt over mijn opa duidelijk een beeld van een betrouwbare vakman. Er zullen weinig mensen zijn die zo vaak op een neer hebben gevaren tussen Heteren en Renkum als hij.

Met een tevreden gevoel kijk ik terug op deze publicatie. Ik hoop dat dit boek zijn weg gaat vinden naar mensen die zich mijn opa en het Renkumse Veer kunnen herinneren, of naar andere geïnteresseerden waar dan ook vandaan.