In 1999 besloot de Europese ministerraad om de legbatterij af te schaffen en te vervangen door een huisvestingsysteem waarin kippen meer ruimte krijgen. Hun leefoppervlak is daarmee vergroot tot iets meer dan één vel A4. In dit boek stellen de auteurs zich de vraag of het dierenwelzijn met dergelijke maatregelen eigenlijk wel verbetert. Is dit het welzijn wat door de maatschappij wordt gewenst?
De Jonge en Goewie laten zien dat de problematiek rond dierenwelzijn en gezondheid in de intensieve veehouderij de afgelopen tien jaar is toegenomen, terwijl het wetenschappelijk onderzoek rond dierenwelzijn zich in de laatste twintig jaar heeft kunnen ontwikkelen tot een internationaal erkend vakgebied, dat veel kennis en nieuwe inzichten heeft opgeleverd.
De auteurs laten zien dat de wetenschap in staat is aan te geven wanneer het welzijnsniveau van dieren boven een (binnen het wetenschappelijk forum aanvaarde) minimum drempelwaarde komt. Desondanks halen veehouderijbedrijven die veel produceren tegen lage winstmarges, deze minimum drempelwaarde niet. De ontwikkelde regelgeving door de overheid leidt alleen tot marginale verbeteringen in de bedrijven (kleine aanpassingen die tot welzijnswinst leiden en daarmee als economisch en maatschappelijk acceptabel worden beschouwd).
Als de overheid het dierenwelzijn structureel wil verbeteren zal zij onder andere haar beleid moeten concentreren op de afbouw van intensieve industriële bedrijven en op de ontwikkeling van instrumenten om de wetenschappelijke kennis te institutionaliseren, zo schrijven de auteurs. De biologische sector is tenslotte gebaat bij meer wetenschappelijk onderzoek dat erop gericht is om fundamentele kennis over dierenwelzijn in te brengen in de praktijk van de bedrijfsvoering.'