Door 's Heeren goedheid en trouw mogen we dit jaar het 25-jarig bestaan en de 25-jarige geschiedenis van de Eben-Haëzerschool te Bennekom herdenken. Een kwart eeuw Reformatorisch basisonderwijs in onze regio. Wie had dit kunnen denken. We hebben het niet verdiend, het is enkel Gods lankmoedigheid over ons dat we niet vernield zijn. We mochten in alle gebrek en met vele tekortkomingen de Bijbelse boodschap van zonde en genade, van leven en van dood, ja van de rechtvaardiging van de goddeloze, elke dag in alle eenvoud aan onze kinderen doorgeven. Het zaad van de wedergeboorte en het bevel van geloof en bekering mocht gestrooid worden in de harten van onze kinderen.

En de uitkomst? Daar hoeven wij ons niet bezorgd over te maken. Dat is het werk van de drieënige God. Zijn beloften zijn waar en zeker, zie hiervoor o.a. Jesaja 55 vers 11. Nee, wij hebben, een ieder op zijn plaats, de verantwoordelijkheid om het goede zaad te zaaien in de kinderharten. Daar zullen we wel op worden aangesproken, daar zullen we verantwoording voor moeten afleggen op de jongste dag. Wat een grote verantwoordelijkheid ligt er voor ons allen op onze schouders. In de eerste plaats voor de ouders. Zij hebben bij het doopvont een eed afgelegd voor God en de gemeente. Dat zij hun kinderen zullen onderwijzen in de leer die naar de Godzaligheid is. "En de ouders zullen gehouden zijn hun kinderen, in het opwassen, hiervan breder te onderwijzen."

In de tweede plaats is de school een belangrijke opvoeder in het leven van onze kinderen. Ongeveer acht jaar lang zijn ze toch "gedeeltelijk" ook voor onze verantwoordelijkheid geweest. Werden ze mede gevormd voor hun verdere leven en we bidden ervoor, ook voor de eeuwigheid na dit leven. Wat is het daarom belangrijk als we voor onze kinderen een schoolkeus moeten maken. Ze niet zomaar naar een Reformatorische school sturen en denken dat het dan wel goed zit. Nee, in gezamenlijkheid en afhankelijkheid onze kinderen opvoeden in de vreze des Heeren, dat is de weg. Dat is het drievoudig snoer dat niet haast verbroken zal worden, namelijk: gezin, kerk en school. Dat moet één zijn. Dan pas hebben onze kinderen, als het goed is, een kompas voor het leven en voor de eeuwigheid. Wat is het dan van levensbelang dat we ze leren dat ze eerst het Koninkrijk van God moeten zoeken, dat ze eerst een nieuw hart moeten ontvangen, dat ze eerst tot geloof moeten komen en dat ze eerst moeten ervaren dat hun zonden zijn vergeven door het bloed van Christus! Dââr moet het ons elke dag om gaan en we mogen niet rusten totdat we die rust hebben mogen vinden in God. De kerkvader Augustinus zei het al: "Onrustig is ons hart, totdat het rust vindt in God."