Als de afgelopen jaren van moeizaam overleg, onderhandelingen, misverstanden en fusiebesprekingen tussen de Westfriese ziekenhuizen afgezet worden tegen het verleden, zullen wij die periode en gebeurtenissen toch nog niet in de juiste proporties kunnen zien. Daarvoor is meer afstand nodig. Dat is een gevaar van geschiedschrijving, die van het nabije verleden over meer dan honderdjaar teruggaat. Feiten en beslissingen van dit tijdsgewricht krijgen uiteraard meer aandacht en zodoende relatief ook meer gewicht. De toekomst moet aantonen of dat terecht is.

Wel constateren wij, dat per 1 januari 1985 een periode is afgesloten die na de 2e Wereldoorlog is begonnen. Eén van samengaan en fusie, zo te zien een logische ontwikkeling, achteraf beschouwd vrijwel onontkoombaar. Een ontwikkeling, voortgestuwd door wetenschap en techniek, terwijl de mensen daarin de remmende factoren waren.

Wij zien ook een ander proces. In vergelijking met het verleden wordt het duidelijk hoe oneindig veel meer middelen wij nu bezitten in techniek en geld. Maar ook blijkt hoeveel moeite en zorg nodig zijn geweest. Zonder de inzet van mensen in alle geledingen waren wij niet zover gekomen. Relatief echter is de menselijke factor in de gezondheidszorg verminderd. Wetenschap en techniek nemen een steeds grotere plaats in. En de zorg voor de zieke medemens is veel groter dan vroeger. Dit boek lezend kan men zich afvragen of de zorg om die medemens nu nog even sterk aanwezig is. Geschiedenisboeken kunnen ook inspireren. Ik hoop dat dit boek daartoe bijdraagt.

Mr. D.J. Krajenbrink