UITVERKOOPPRIJS

Toon Tellegen
Toon Tellegen (Brielle, 1941) is dichter, kinderboekenschrijver en schrijver van proza en toneel voor volwassenen. In 1980 verscheen zijn eerste boek, De zin van een liguster, een dichtbundel voor volwassenen. Zijn eerste bundel dierenverhalen, Er ging geen dag voorbij, werd gepubliceerd in 1984. Er volgden nog vele bundels allegorische dierenverhalen; in 1995 verscheen voor het eerst een omvangrijke verzameling daarvan in Misschien wisten zij alles. Onlangs werd die verzameling opgevolgd door een nieuw deel: Iedereen was er.

Voor volwassenen schrijft Tellegen niet alleen poëzie (inmiddels zijn meer dan twintig bundels verschenen), maar ook proza, zoals Twee oude vrouwtjes, Dora, Brieven aan Doornroosje en het voor de Libris Literatuur Prijs genomineerde De trein naar Pavlovsk en Oostvoorne (verhalen die zijn Russische grootvader hem vertelde).

Hij won talloze prijzen met zijn boeken voor kinderen en voor volwassenen. De roman De genezing van de krekel werd in 2000 bekroond met De Gouden Uil. Voor zijn gehele oeuvre ontving Tellegen de Hendrik de Vriesprijs 2006 en de Constantijn Huygensprijs 2007.

In de afgelopen jaren verschenen respectievelijk de dierenromans De genezing van de krekel, Het vertrek van de mier, Het wezen van de olifant en Het geluk van de sprinkhaan.

De dierenverhalen van Tellegen worden onder andere vertaald in Frankrijk, Italië, Spanje, Duitsland, Zweden, Tsjechië, China, Rusland, Polen en Finland.

Samenvatting
T. van Deel: Het heeft jaren geduurd voor de bijzonderheid van Tellegens poëzie werd ingezien. Pas in 1993, voor zijn negende bundel Een dansschool, kreeg hij de Jan Campertprijs. En het moest duren tot 1997 vooraleer een bundel direct uitverkocht raakte en herdrukt moest worden: Over de liefde en over niets anders. Sindsdien is Tellegen behalve een succesvol kinderboekenschrijver ook een dichter van formaat. De meeste mensen zullen het vroegere werk van hem niet kennen en daarom is het niet alleen een daad van rechtvaardigheid maar ook verstandig dat nu al zijn bundels in één mooie band zijn samengebracht. Die laat zien dat Tellegen van meet af aan een geheel eigen toon bezat en gedichten schreef die nauwelijks met enige andere poëzie in onze taal te vergelijken zijn. Ze hebben in de verte iets van het werk van Russische absurdisten als Charms. Het zijn verhaaltjes, fantastische scènes, droomsituaties, waarin gevoelens en vraagstukken liggen verscholen die op de wijze van de poëzie ervaarbaar worden gemaakt: angst, wanhoop, geluk, liefde, doodsnood, maar ook kwesties als schijn en wezen, eindigheid, logica, taal, ontkenning krijgen hun vorm in deze verzen. De grote productie van Tellegen zorgde voor een druk bevolkt dichterlijk universum. Schitterend. Albert Hagenaars: Het unieke van Tellegen stoelt op een symbiose van tegenstellingen, die in de Nederlandse poëzie niet eerder in deze vorm voorkwamen. Om ze in het gareel te houden veronderstelt al het nodige inzicht, om ze effectief op de lezer af te vuren heb je een groot taalvermogen nodig. Ook al houdt hij zich liever van de domme, Tellegen heeft dat!