Het Russische symbolisme betekende een breuk met het negentiende-eeuwse realisme en kondigde omstreeks de voorlaatste eeuwwisseling de avant-garde aan. Zijn invloed is niet te onderschatten. Het vond zijn inspiratie zowel in oude legenden, verhalen en mythen als in de muziek, het theater en de godsdienst en in reizen naar het Oosten of ervaringen uit het Westen. Het probeerde het ondefinieerbare, het onuitsprekelijke, het onzegbare uit te drukken. De werken van de symbolisten roepen een vage, tweeslachtige wereld op, waar de werkelijkheid moet wijken voor de verbeelding. De bakens van de Russische symbolistische esthetiek werden uitgezet door Michail Vroebel. Ook Viktor Borisov-Moesatov speelde hierbij een belangrijke rol. In Parijs had hij kennis gemaakt met het werk van Puvis de Chavannes, Maurice Denis en de nabi's. Van 1903 tot 1905 vormde hij de spil van een kring jonge kunstenaars met onder meer Koeznetsov, Oetkin en Matvejev. In 1904 organiseerden ze in Saratov samen hun eerste tentoonstelling. In 1907 organiseerden Koeznetsov, Oetkin, Sarjan, Sapoenov, Soedejkin, Krimov, Nikolaj en Vasili Miliotti en Arapov in Moskou de spraakmakende tentoonstelling De blauwe roos. Samen met de symbolistische dichters en schrijvers zochten ze naar een geeigende esthetiek, verwierpen ze het individuele, schiepen ze een eigen immateriele wereld en plaatsten ze de poetische verbeelding boven de werkelijkheid. Ze wilden dat in hun werken schilderkunst, muziek en dichtkunst elkaar wederzijds bevruchtten. De kleuren vervloeien; geiriseerd blauw is als het ware hun handelsmerk en over het geheel hangt een waas van gefilterd licht terwijl alles ritmisch in beweging lijkt. Vanaf 1910 ondergingen de kunstenaars van De blauwe roos de invloed van Gauguin en Matisse. Samen met Franse kunstenaars organiseerden ze in 1908 en 1910 in Moskou tentoonstellingen die niet onopgemerkt voorbijgingen. Nieuw.