Een soort duikboot moest het worden, maar dan boven water. Als het schip onverhoopt zou omslaan, moest een vernuftig systeem ervoor zorgen dat het weer overeind kwam en door kon varen. Zo zag schipper Mees Toxopeus in 1921 de ideale motorreddingboot voor zich. Scheepsbouwer Jan Niestern uit Deifziji werkte het idee uit en hoogleraar scheepsbouwkunde Ernst Vossnack tekende het uiteindelijke ontwerp. Zo ontstond de eerste stalen zelfrichtende motorreddingboot ter wereld: de Insulinde.

De Insulinde werd legendarisch onder de schippers Mees en Klaas Toxopeus en hun opvolger Siep Zeeman. Tussen 1927 en 1968 werden meer dan driehonderd mensen met de Insulinde van een wisse verdrinkingsdood gered. Dikwijls onder extreme omstandigheden, in zware storm of mist, in het kustgebied ten noorden van Ameland, Schiermonnikoog en Rottum.

Maar ook op andere fronten bewees de Insulinde een heel bijzonder schip te zijn. Het ontwerp was zijn tijd ver vooruit. Als reddingboot was het schip tot ongekende prestaties in staat en daarmee werden de grenzen van het reddingwezen rond de Noordzee ingrijpend verlegd. Jarenlang was het schip onderwerp van een internationaal debat in maritieme kring. Het droeg in hoge mate bij aan de vooraanstaande positie die de huidige Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij in de scheepvaartwereld inneemt.

Sinds 1969 behoort de Insulinde als topstuk van maritiem erfgoed tot de varende collectie van het Nederlands Scheepvaartmuseum Amsterdam. Op deze wijze kan het publiek tot in lengte van dagen kennismaken met dit voorbeeld par excellence van maritieme innovatie en zich verbazen over deze 'duikboot boven water'. Dit boek beschrijft de geschiedenis van dit uitzonderlijke schip dat zowel ontworpen, gebouwd als bevaren werd door al even uitzonderlijke mensen.