Enkele trefwoorden: esoterie, opvoeding, Antahkarana, meditatie, dienst, new age, doeleinden, ontwikkeling, rassen, waterman tijdperk, culturen, persoonlijkheid, denkvermogen, occultisme, wetenschap, bewustzijn
Samenvatting: Opvoeding moet ononderbroken doorgaan, van de geboorte tot de dood. In wezen is het een proces dat de menselijke en de goddelijke elementen in de mens met elkaar verzoent. Een juiste verstandhouding tussen God en de mens, tussen geest en materie, tussen het geheel en de delen, moet het voornaamste doel zijn van alle opvoeding. Onder de gespecialiseerde onderwerpen, die in de boeken van Alice Bailey en de Tibetaan zijn opgenomen, neemt opvoeding een zeer belangrijke plaats in. De opvatting, dat opvoeding slechts te maken zou hebben met het onderwijzen van de jeugd en met academische aangelegenheden, begint in onze tijd terrein te verliezen. Opvoeding is, of behoort het althans te zijn, een doorlopend proces van de geboorte tot aan de dood, dat zich niet zo zeer bezighoudt met het vergaren van kennis dan wel met bewustzijnsuitbreiding. Kennis op zichzelf is een dood ding, tenzij ze wordt toegepast op de omgeving, sociale verantwoordelijkheden, menselijke en wereldtoestanden en boven alles op de evolutie van het bewustzijn, hetgeen de eindeloze uitgebreidheid van een onbekend heelal binnen het bereik brengt van het eindige menselijke denkvermogen. Om het eens erg eenvoudig uit te drukken: kunnen we zeggen, dat opvoeding een voortgezet proces van leren is, hoe men in de samenstelling van de mens, de menselijke met de goddelijke elementen in overeenstemming moet brengen door het scheppen van een juiste verhouding tussen God en mens, geest en stof, het geheel en het deel? Indien dit opvoeding is in ruimere zin, dan is ze meer uitgesproken en geconcentreerd wanneer ze wordt beschouwd in het licht van de opleiding van het kind. De opvoedkundige behoeften van het hedendaagse kind worden in duidelijke bewoordingen aangegeven, enerzijds in het licht van de ontwikkeling van de gehele persoon, geest, ziel en lichaam als een geïntegreerde eenheid, anderzijds in functie van de vooronderstelling dat het planetair geheel het gebied is van persoonlijke ervaring en verantwoordelijkheid. Fouten en tekortkomingen in de huidige opvoedingssystemen, zoals die in vele delen der wereld bestaan, worden opgenoemd en methodes voor de toekomst worden aangegeven. Nadruk wordt gelegd op de behoefte aan opvoeding in wereldburgerschap. Zelfs vóórdat dit boek werd gepubliceerd was de behoefte al op een schrijnende wijze duidelijk geworden. Het is echter ook duidelijk dat, daar kinderen als vanzelfsprekend kinderen accepteren van andere volkeren, andere rassen, kleur en geloof en sociale achtergrond, er eerst een wereldbewustzijn en omvattendheid moet worden opgewekt in die personen die verantwoordelijk zijn voor de opvoeding en de vorming van de jeugd. Dit boek bevat daarom een kort laatste hoofdstuk over de wetenschap van het antahkarana, d.w.z .het scheppend pogen in het bewustzijn een brug te bouwen tussen het lager, analytisch denkvermogen, de ziel en het hoger denkvermogen dat een aspect is van het goddelijke Zelf, de geestelijke mens. Dit is een wetenschappelijk proces dat kan worden bestudeerd en beoefend als een meditatietechniek, verbonden met de poging om in het leven van alle dag geestelijke beginselen in te bouwen, en dit onder alle omstandigheden. Het bouwen van het antahkarana, letterlijk een brug tussen de subjectieve en objectieve werelden, verschaft een kanaal voor het overbrengen van geestelijke energieën – licht, liefde en macht. Deze energieën veranderen het dagelijks leven, doorstralen de persoonlijkheid en vullen het denkvermogen met scheppende gedachten in overeenstemming met de behoeften van het zich manifesterende plan dat zich bij het begin van een nieuw tijdperk openbaart. Op deze manier kan de verlichte mens de ziel van het kind stimuleren, het denkvermogen verrijken en belevendigen en de juiste gelegenheden bieden voor een volledige ontwikkeling van het geestelijk potentieel.