'Het is wat het is, zegt men, maar is dat wel zo?'

Jed McKenna's nieuwe boek is wederom een juweel. Ondanks de afwijkende vorm (een toneelstuk) past het wonderwel bij zijn vorige boeken, al was het alleen maar omdat hij ook nu weer meer vragen teniet doet dan beantwoordt. De zeven dialogen in het stuk kunnen gezien worden als een originele weergave van de verschillende stadia van zelfonderzoek, waarbij iedere dialoog ons een stukje verder meeneemt op de innerlijke reis. Aanvankelijk worden er vooral vragen gesteld, maar gaandeweg komt de nadruk te liggen op degenen die de vragen stellen. Zo laat McKenna ons op een hoogst originele manier opnieuw zien waar oprecht en onophoudelijk zelfonderzoek werkelijk toe kunnen leiden.

Jed McKenna neemt ons mee op een innerlijke reis waarbij 'wat je bent' verandert met iedere stap en het eigenlijk alleen gaat om de volgende stap. Een stap die je ook als lezer moet maken. Daarom lees je altijd je eigen versie van dit boek, en is Spel zonder einde een spiegel van je eigen reis.

'Ik ben een soldaat nu, een echte strijder! Ik heb maar één doel ... ik sta er op gericht als een laser. Het doet er niet toe of ik het overleef. Ik ga kijken waar dat gezwel in mij zit en ik ga het vernietigen ... al die gezwellen, waar ze ook groeien, hoe ze er ook uitzien ... familie, toekomst, dromen, angsten, mijn eigen hart ... Ja, als mijn hart me beledigt, zal ik het uitrukken en weggooien. Alles verbranden. Wat ik heb gewaagd, heb ik gewild, en wat ik gewild heb, zal ik doen! Hoe kan de gevangene ooit buiten raken als hij niet door de muur breekt?'