Samuel Beckett schreef zijn debuutroman in de zomer van 1932, op een zolderkamer van het Parijse hotel Trianon). Hij was, toen nog straatarm en onbekend. De ene uitgever na de andere weigerde liet manuscript te publiceren. Het werd enerzijds te obsceen bevonden en anderzijds keek men vreemd op van de balorige, bijkans perverse eruditie die in dit boek tentoon wordt gespreid.
Het gaat over seks, vrouwen en solitaire lusten, maar de taal is die van de bijbel, Augustinus, Dante, Proust, Tennyson (de titel verwijst naar een van Tennysons gedichten, 'A Dream of Fair Women), de zeventiende-eeuwse melancholie-expert Robert Burton, en vele, zeer vele anderen; de taal is Engels maar ook Latijn, Frans, Duits, Italiaans; de talloze citaten van genoemde schrijvers worden vaak verbasterd en in Ieder geval door Beckett naar zijn hand gezet. De burleske taferelen en ongeloofwaardige gebeurtenissen maken dit boek tot een volslagen authentiek product van celeen geobsedeerde, onder hoogspanning staande woelgeest, om met Lucebert te spreken.

'Droom van matige tot mooie vrouwen' is een ware schelmenroman, hilarisch, hitsig, hondsbrutaal en heftig; maar zo intens persoonlijk dat door al Becketts verbale bokkensprongen heen een aangrijpende gekweldheid voelbaar blijft, ook na achtenzestig jaar

Samuel Beckett (1906 - 1989) is niet minder dan een legende: de grootste toneelschrijver van de twintigste eeuw, die tevens een aantal van de grootste romans uit de geschiedenis op zijn naam heeft staan: 'Murphy' (1938) en de cyclus 'Molloy / Malone sterft / Naamloos'. In 1952 verscheen zijn beroemdste toneelstuk 'Wachten op Godot'. De Bezige bij publiceerde daarnaast onder meer 'Eindspel', Krapp's laatste band' en 'Gelukkige dagen'.
In 1969 ontving Beckett de Nobelprijs voor Literatuur.