Bram van Velde (1895-1981) maakte na 1945 internationaal naam als kunstschilder. Rond zijn twaalfde ging hij als huisschilder in de leer bij het schilders- en decoratiebedrijf van Eduard H. Kramers (1861-1949). Kramers onderkende al vroeg zijn coloristische gaven en stimuleerde hem om zich verder als kunstschilder te ontwikkelen. In de periode tussen 1922 en 1936, toen Bram van Velde in het schildersdorp Worpswede, in Parijs en op Mallorca zijn eigen weg als kunstschilder zocht, droeg Kramers aan zijn levensonderhoud en ontplooiing bij. In de brieven en briefkaarten die Bram van Velde in deze jaren aan Eduard Kramers en diens zoon Wijnand Kramers schreef, legt hij verantwoording af van zijn voortgang op het moeilijke pad van de kunst: zijn nieuwste contacten, laatste werken en opvattingen worden erin beschreven. ‘Ieder stuk is eigentlijk een zelf porträt’, schrijft Bram van Velde in 1928 aan Eduard Kramers. De bewaard gebleven brieven zijn dat evenzeer. Deze niet eerder gepubliceerde correspondentie vormt tegelijkertijd een belangrijk tijdsdocument. Ze geeft een indringend beeld van de omstandigheden waaronder de kunstenaar eerst in Noord-Duitsland en daarna in Frankrijk en Spanje werkte. Maar bovenal geven deze soms met moeite geschreven regels uitdrukking aan de worsteling van Bram van Velde om een evenwicht te vinden tussen zelfexpressie en zijn bewogen indrukken van natuur en leven en zo te komen tot het kunstenaarschap dat hem voor ogen stond.