Cezanne wordt met recht de 'vader van de moderne kunst' genoemd; geen andere laat-negentiende eeuwse kunstenaar had zoveel en zo'n blijvende invloed op zijn opvolgers. Hij stond aan de basis van misschien wel de meest beslissende ontwikkeling in de kunstgeschiedenis: het ontstaan van de twintigste-eeuwse moderne kunst. Nadat de schilderkunst er eeuwenlang op gericht was om een op de werkelijkheid lijkend beeld van de wereld op het doek te toveren, wilden moderne kunstenaars haar dichter bij de werkelijkheid brengen. Immers, in werkelijkheid is het schilderij plat en een ruimtelijk beeld daarop moet een illusie zijn. De middelen om dit te bereiken kwamen niet uit de lucht vallen, maar werden door kunstenaars ontwikkeld – de uitvinding van de moderne kunst. Paul Cézanne, Pablo Picasso en Piet Mondriaan waren hierbij cruciaal. Aan de hand van misschien wel de meest beslissende stap naar de moderne kunst toe, laten de tentoonstelling en dit bijbehorende boek zien in hoeverre het maken van grootse kunst ook onderzoek is. Door te tonen hoe Picasso de sleutel tot het kubisme én zijn leven lang inspiratie vond in het oeuvre van Cézanne, hoe Mondriaan op een cruciaal moment in beider oeuvre oplossingen zag voor problemen die hij op zijn pad naar de abstracte schilderkunst tegenkwam, worden handreikingen gegeven voor het begrijpen van de moderne kunst en dan wel vanaf het moment van haar ontstaan. Een thema dat gek genoeg nooit eerder aandacht kreeg.