Verzamelaar en kunstpublicist Ruud Lapré ontdekte dat er in zijn netwerk meerdere personen zijn die een respectabele collectie van werken van Eugène Brands (1913-2002) in hun bezit hebben. Vanuit dit gegeven ontstond bij hem het idee om hierover een boek te publiceren. Behalve bekendheid geven aan het werk van Eugène Brands in deze veelal verborgen collecties van particuliere verzamelaars, wil het boek ook een licht werpen op de relatie die elk van hen met de kunstenaar en/of zijn werk heeft (gehad). In meer algemene zin geeft het boek daarmee een interessante kijk op wat verzamelaars van kunst beweegt: niet alleen wat ze verzamelen, maar vooral hoe en waarom. Lapré heeft voor het boek tien particuliere verzamelaars van het werk van Brands geïnterviewd. Hans de Bruijn – bekend van de twee Atelier-boeken – maakte voor het boek van elke verzamelaar een prachtig fotoportret. Vaak wordt Eugène Brands in één adem genoemd met de CoBrA-beweging. Toch behoorde hij maar heel kort tot deze groep. Na de roemruchte gezamenlijke tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam, in november 1949, nam hij reeds afscheid van CoBrA. Met zijn zeer persoonlijke opvattingen over de schilderkunst was Brands nu eenmaal veel meer een solist. Zo was hij zeer geïnteresseerd in primitieve culturen. Veel van de magische elementen van deze culturen probeerde hij tot uitdrukking te brengen in zijn werk, dat overigens ook lange tijd, in de jaren vijftig, werd gekenmerkt door zijn fascinatie voor kindertekeningen. Dat was wél een typisch CoBrA-kenmerk, in zijn geval mede bepaald door het feit dat zijn dochter Eugénie toen een peuter was. Jarenlang liet hij zich hierdoor inspireren. Prachtige kleine schilderijen, meestal olieverf op papier, waren het resultaat. In de jaren zestig verruilde Brands de figuratie voor abstractie en schilderde vanaf toen zijn zo karakteristieke grote kleurvlakken – “van een ondoordringbare wattige substantie” zoals CoBrA-historica Willemijn Stokvis schrijft.