Jan Goedhart was een veelzijdig kunstenaar die uitblonk in vrijwel alle genres; behalve portretten schilderde hij landschappen, stillevens, bloemstukken, interieurstukken, schepen en zeeën. Tal van politici, kunstenaars en leden van de vaderlandse adel behoorden tot zijn cliëntèle. Goedhart was echter vooral een hartstochtelijk liefhebber van schepen en de zee. Reeds op jonge leeftijd begon hij met het tekenen en schilderen van havens en schepen. Door zijn kennis van zaken en zijn talent groeide hij uit tot een van de belangrijkste vaderlandse zeeschilders van de twintigste eeuw. In dit boek neemt het maritieme werk van Goedhart dan ook een centrale plaats in. De maritieme schilderkunst van de twintigste eeuw is nauwelijks onderwerp van kunsthistorisch onderzoek geweest. Nadat rond ca. 1600 het zeestuk door H.C. Vroom zijn vorm had gekregen, groeide de zeeschilderkunst in de daaropvolgende eeuwen uit tot een apart genre. Halverwege de twintigste eeuw treedt er een verandering op: ontwikkelingen in de scheepvaart leiden ertoe dat rederijen en scheepswerven en daarmee bepaalde bedrijfsculturen verdwijnen. Het traditionele ‘rederijmodel’ en dito scheepsportret maken plaats voor andere vormen van representatie. In ons land was Goedhart een van de laatste zeeschilders die werkte vanuit de beginselen van zijn grote voorgangers. Hij schilderde voornamelijk rechtstreeks naar de natuur en hanteerde daarbij een stijl die men het best kan aanduiden als realistisch-impressionistisch.