Uitgave n.a.v. de eerste grote overzichtstentoonstelling buiten Duitsland van Werner Tübke (1929-2004), met zijn virtuoze, theatrale oeuvre. Door het DDR-regime werd Tübke aanvankelijk kritisch gevolgd, maar vanaf de jaren 70 kreeg hij meer vrijheid. Zijn eerste staatsopdrachten kreeg hij al in de jaren 50. Toch was hij geen propagandakunstenaar. Door actuele onderwerpen te vertalen naar tijdloze allegorieën, geschilderd in een renaissancistische of maniëristische stijl, tilde hij zijn kunst boven de politiek uit. In 1976 ontving Tübke zijn grootste staatsopdracht: om in Bad Frankenhausen een monumentaal panorama te schilderen, 123 meter lang en 14 meter hoog, over de Duitse Boerenoorlog van 1524-1526. In deze volksopstand zag de DDR een voorafspiegeling van de eigen heilstaat. Samen met Wolfgang Mattheuer en Bernhard Heisig stond Tübke vanaf het midden van de jaren 60 aan de basis van de zogeheten Leipziger Schule, die voortaan het gezicht van de kunst in de DDR zou bepalen. Nadat hij in de jaren 60 bekritiseerd werd omdat zijn werk niet beantwoordde aan het socialistisch realisme lukte het hem gaandeweg meer artistieke armslag te creëren. In 1977 nam hij deel aan de Documenta in Kassel. Zijn monumentale panorama in Bad Frankenhausen wordt ook wel de Sixtijnse kapel van het Noorden genoemd. Het onderwerp (de Duitse Boerenoorlog) is in Tübke’s verbeelding van de gebeurtenissen allerminst een politiek pamflet. Hij schilderde een universeel menselijk drama, het ontluisterende einde van een utopisch ideaal.