Veldeke werd geboren te Veldeke, een gehucht op het grondgebied van de Belgisch-Limburgse stad Hasselt. Er moet een heerlijkheid hebben bestaan, een landgoed ten westen van Herkenrode, op het grondgebied van Kermt (bij Hasselt), aan de Demer. Daarvan staat in Spalbeek alleen nog een jongere versie van een watermolen, de Veldekermolen. Zijn geboorte- noch zijn sterfjaar zijn met zekerheid bekend. Hij moet voor of omstreeks 1150 geboren zijn, aangezien hij literair actief was vanaf de vroege jaren zeventig van de 12e eeuw. Niets toont aan dat Veldeke in 1128 geboren zou zijn, zoals vaak wordt beweerd. Vermoedelijk behoorde Veldeke tot een geslacht van ministerialen, dit zijn onvrije lagere edelen. Het bestaan van dit geslacht wordt in oorkonden van de 13e eeuw vermeld. Er was in 1247 een Henricus van Veldeke, die hofmaarschalk was van de graaf van Loon. Deze Henricus noemde zich trots ridder.

Uit het feit dat hij in zijn werken Latijnse bronnen heeft gebruikt, zoals Vergilius' Aeneis en Ovidius' Metamorphosen, blijkt dat hij een goede opleiding heeft genoten. Hij kende naast zijn eigen dialect voortreffelijk Latijn, Frans en Duits. Hij wordt een 'meester', 'heer', clericus en poeta doctus (geleerde poëet) genoemd.

De periode waarin Veldeke zich ontwikkelde is de renaissance van de twaalfde eeuw. Het klassieke ideaal van de 'plichtsbewuste senator', zoals die door Cicero in zijn De officiis was uiteengezet werd aan het middeleeuwse ridderideaal verbonden. Bisschoppelijke hoven en de keizerlijke omgeving ontwikkelden zich door het bestuderen van de antieken tot 'centra van staatsmanschap'. Het regeringsapparaat en onderwijssysteem gaven vorm aan een nieuwe levenshouding: 'hoofsheid' (curialitas). Vanaf de tiende eeuw stond Cicero's ideaal, ook door Seneca en Horatius vertolkt, centraal in de opleiding van clerici in kathedraalscholen.[1]