Sylvia Witteman is auteur en columniste voor onder andere Libelle, Volkskrant en Linda. Boodschappen zonder leesbril is een bundeling van haar laatste verschenen columns die ze schreef voor Volkskrant.

Boodschappen zonder leesbril verwijst naar de column met de titel Haan. Wie dit stukje leest weet gelijk waarom ze dit boek deze titel hebben meegegeven. Het omschrijft perfect de schrijfstijl van Sylvia Witteman: humoristisch, scherp en onderhoudend. In Haan schetst Witteman het moderne boodschappen doen. Gewapend met een zelfscanner loopt ze de winkel door, maar had ze nu wel of niet de kattenbrokjes gescand? Je kunt het terugzien op de scanner maar ja daar heb je een leesbril voor nodig. En boodschappen doen met leesbril aan een koordje om je nek is natuurlijk niet cool. De hele supermarkt loopt ze te piekeren en is ze bang dat ze betrapt wordt op het stelen van kattenvoer. Maar doet niet iedereen dat? vraagt Witteman zich af. Je kunt immers heel gemakkelijk iets goedkopers scannen en zo de deur uit lopen. Geen haan die daar naar kraait! Dit maakt haar wel een beetje opstandig, want als iedereen dat doet en de supermarkt dit bij de prijzen incalculeert, dan betaalt zij dus veel te veel! Ggrr... Haan is slechts een voorbeeld van allerlei soorten onderwerpen die in Boodschappen zonder leesbril aan bod komen. Voornamelijk alledaagse dingen die we heel goed herkennen, maar dan net dat beetje aangescherpt of uitvergroot zodat het een echte Witteman wordt. Zo schrijft ze over haar kinderen (twee puberzoons en een dochter), huisgenoot P. (haar man), dingen die haar opvallen in de media zoals de ophef over de letters ‘I Amsterdam’ en wat heeft de museumjaarkaart met de fiscus en de privacywet te maken? Favoriet zijn haar haarscherpe analyses van gesprekken tussen mensen die ze op straat tegenkomt. Vinden we het niet allemaal heerlijk om stiekem iemand af te luisteren en daar iets van te vinden? Elke column beslaat anderhalve pagina waardoor dit een heerlijk boekje is om tussendoor te pakken en even weg te zijn uit de sleur van alledag.

Zoals we weten ziet Witteman de zaken scherp. De gevolgen zijn niet altijd te overzien; dan wint de hebzucht het een keer van de verlegenheid, maar blijkt de aangesproken vrouw in de felbegeerde jas juist in diepe rouw. En zeker, ánderen maken stellig misbruik van de zelfscanner, door het prijsje van een zak ordinaire uien op de rijkeluistomaten te plakken, maar wat heb je daaraan als je de braafheid zelve bent?

Sylvia Witteman is een Nederlandse (culinair) columniste en auteur. Nog tijdens haar studie Nederlands vertrok ze met haar latere echtgenoot Philippe Remarque, journalist en hoofdredacteur, naar Berlijn, Moskou en New York. Na haar terugkeer in Amsterdam kreeg ze een wekelijkse culinaire column in de Volkskrant en later volgden ook columns in Volkskrant Magazine en de LINDA. Op deze columns is de speelfilm 'Soof' losjes gebaseerd. Witteman toont zich in haar columns, waarin lekker eten en haar turbulente gezinsleven centraal staan, een scherpe observator en weet met haar fijnzinnige en raak taalgebruik de medemens vaak even sprekend als medogenloos te typeren. Witteman's columns en bundels zitten vol met humor, maar bevatten ook een flinke dosis realisme en cynisme. Haar beslommeringen voelen daarmee erg dichtbij en zijn vaak pijnlijk herkenbaar.