Originele 1e druk. Opnieuw perfect gebonden (Instit. St Ignatii)
Louis René Bréhier ( Frans: [bʁeje] ; 5 augustus 1868, Brest - 13 oktober 1951, Reims ) was een Franse historicus die gespecialiseerd was in Byzantijnse studies . De filosoof Émile Bréhier was zijn broer.
Hij studeerde geschiedenis en literatuur in Parijs en behaalde zijn agrégation in de geschiedenis in 1892. Daarna werkte hij als onderwijzer in Montauban , Bourges , Reims en Saint-Quentin (1892–1999). In 1899 behaalde hij zijn doctoraat aan de Sorbonne op het proefschrift Le schisme oriental du XI e siècle ("Het oosterse schisma in de 11e eeuw"). [1] Bréhier werd professor aan de Universiteit van Parijs en doceerde oude en middeleeuwse geschiedenis en aardrijkskunde. Hij presenteerde een paper over "Les Colonies d'Orientaux en Occident du Moyen Age" op het dertiende congres van oriëntalisten in Hamburg in 1902.[2]

Van 1903 tot 1938 was hij hoogleraar oude en middeleeuwse geschiedenis in Clermont-Ferrand . Zijn reizen waren grotendeels beperkt tot de mediterrane wereld, waaronder een archeologische missie naar de berg Athos in 1930. Hij vestigde zich in Reims na de Tweede Wereldoorlog en stierf in deze stad in 1951. [3]

Het bekendste werk van Bréhier was het driedelige Le Monde byzantin ("De Byzantijnse wereld"). Hij was een specialist in Byzantijnse iconografie en publiceerde in 1924 een invloedrijke verhandeling over Byzantijnse kunst met de titel L'Art byzantin . In 1935 werd hij lid van de Académie des inscriptions et belles-lettres . [3] Bréhier heeft veel artikelen bijgedragen aan de Katholieke Encyclopedie . [2]