'Liselore' is het verhaal van een man en een vrouw, die te snel trouwen en te snel alles willen, niet beseffen dat geluk moet rijpen. Ze gaan uiteen tenslotte, gaan scheiden als hun zoon zeventien is en het huis verlaat. Beiden vinden ze een ander, beginnen een nieuw leven, een nieuw gezin. Maar jaren later ontmoeten ze elkaar weer bij de begrafenis van een gemeenschappelijke vriend. Ze praten en ontdekken dat ze - ondanks alles - nog altijd van elkaar houden, dat hun liefde nog altijd bestaat. Zal er een nieuwe mogelijkheid zijn? Dan zullen ze echter beiden de nieuwe banden, die ze met sympathieke partners hebben, moeten doorsnijden. En kun je, door anderen diep leed aan te doen, zelf het geluk vinden?

'Verloren vleugels' vertelt over een man en een vrouw waarvan het huwelijk stukloopt omdat de man, Sjoerd, invalide wordt en in een karretje moet rondrijden. Hij is verbitterd en zij, Marit, kan er niet tegenop zodat ze meer en meer van elkaar vervreemden. Dan gaat Marit op een lange vakantie en ze leert een ander kennen, waarmee ze één nacht , verlangend naar wat tederheid en liefde, zich vergeet. Sjoerd is achtergebleven in de hoede van een verpleegster en ook in hem is een hunkering en schijnt een vage nieuwe liefde te ontstaan. Dan komt Marit weer thuis en het oude, stekelige op elkaar reageren is er weer. Tot Marit hem vertelt dat ze een kind verwacht van een ander, maar toch nog altijd van hem, Sjoerd, houdt.

In 'Marianne' heeft de hoofdpersoon gekozen voor haar kunst, haar leven als beroemd concert-pianiste. En daarvoor heeft ze alles moeten opofferen, is ze een vrouw geworden die naar het geluk van anderen alleen mag kijken, maar op haar vijfendertigste nog altijd eenzaam is. Dan, op een huisconcert, ontmoet ze een man die voor haar als geschapen lijkt. Weer staat ze voor de keus: haar kunst of de liefde voor de man met wie ze samen in het leven zal kunnen staan? Weer kiest ze voor de muziek en gaan ze uiteen. Als ze acht jaar later elkaar weer ontmoeten zijn ze beiden getrouwd en is er geen 'terug' meer, is er alleen het schrijnende besef dat alles zo mooi had kunnen zijn.