Sticker en stempel vorige eigenaar op schutblad (zie foto) en minimale gebruikssporen randjes omslag. Binnenwerk nieuwstaat.

Met werk van o.a. Tom Hunter, Cecily Brown en David Thorpe.
Voor complete lijst kunstenaars zie foto.

Met een essay door Dick Price:
'Don't stop 'til you get enough' (5 pagina's).

Voor de kunstenaars die door Charles Saatchi heel ironisch onder de noemer New Neurotic Realism werden gelanceerd, waren de rock 'n' roll-foto's van Nan Goldin en de straathiërogliefen van Keith Haring een inspiratiebron, veel eerder dan de deftige plaatsbepalingen van kunstenaars als Ellsworth Kelly, Donald Judd, Barnett Newman of Anselm Kiefer - dat zijn kunstenaars die vooral in dialoog zijn met de geschiedenis van de moderne kunst en die zich geen enkele naïviteit veroorloven. Dat zijn tevens kunstenaars die zich niet geroepen voelen ook maar iets te weten van de straat.

Het werk van het New Neurotic Realism wordt gepresenteerd als iets dat je zomaar kunt weggooien. Kunst als mode. Maar ondertussen bestaat er onder die kunstenaars een nadrukkelijk vormbewustzijn. Soms moet je er telkens weer opnieuw naar kijken omdat het je persoonlijk lijkt toe te spreken en je weet niet wat het zegt, want het zit in beelden, niet in woorden.
De hamsterkooien van Dan Hays. De raveparty's die Martin Maloney schilderde. Net als bij Baselitz blijkt het uiteindelijk niet om het afgebeelde te gaan, maar om de uitdrukking van een meer abstracte structuur, om het schilderen, om het kijken naar het kijken. Alleen: zo nadrukkelijk 'voor de eeuwigheid bestemd' als Georg Baselitz ons dat in het gezicht duwt, zo terloops, zo swingend, maar ook zo vreemd en angstaanjagend ziet het eruit bij het New Neurotic Realism. Ontstaan vanuit een open confrontatie met de wereld. En daardoor zoekend en spannend. Ja, zoals Vincent van Gogh ooit schilderde. Die wist ook niet waar het in paste en waar het heen ging.