In het verwachtingspatroon van de christelijke leer neemt de hoop op een leven na dit leven een vrij centrale plaats in. Maar toch luidt de kardinale vraag: hoe moet men zich zo’n ‘eeuwig leven’ voorstellen, hoe zou die heme er uitzien?

De auteurs van dit boek beschrijven en interpreteren de diverse voorstellingen die gelovigen door de eeuwen heen zich van een ‘hemel’ hebben gemaakt, en ze doen dat levendig: het is een verhaal vol verrassingen en tegenstellingen. Niet alleen laten ze in woord en beeld zien hoe voorstellingen van de hemel tot onderwerp zijn gemaakt van poézie, (beeldende) kunst, literatuur en volksgeloof, maar ook tonen ze overtuigend aan dat verbeeldingen van eeuwig leven zowel de eigen culturele context weerspiegelen als ons een verrassend inzicht kunnen verschafen in de menselijke cultuur.

In de traditionele nieuwtestamentische visie op een leven na dit leven lag de nadruk op de relatie tussen God en de ziel; de middeleeuwse mystici — evenals trouwens de latere katholieke en protestantse hervormers — zagen nadrukkelijk uit naar een persoonlijke eenwording met Christus; en de renaissancemens stelde zich bij de hemel vooral een lusthof voor. Bij de achttiende-eeuwer Swedenborg en de negentiende-eeuwse ‘vooruitgangsdenkers’ kreeg de hemel geleidelijk aan een menselijker aanzien. Maar terwij] tegenwoordig christenen veelvuldig hun verlangen naar een antropocentrische hemel te kennen geven, zijn theologen juist terughoudender geworden in het doen van uitspraken over een hemel.

Doordat in De hemel, een aardse geschiedenis de verscheidenheid aan voorstellingen van de hemel wordt geplaatst in de context van de veranderende culturele, theologische en maatschappelijke werelden van het christelijke tijdperk, werpt dit informatieve en onderhoudende boek een nieuw licht op de westerse cultuur.