De opdracht die Wegman aan dit boek gaf is veelbetekenend: For Man Ray (1890-1976) (1970-1982). Het boek is niet alleen een hommage aan zijn hond Man Ray na diens dood in 1982, maar ook naar wie hij de hond vernoemde: de surrealistische kunstenaar. Het zegt iets over Wegman’s programma, die ernst om onze fantasie- en droombeelden te verbeelden en te geloven: niets is onmogelijk.
In Man’s Best Friend brengt Wegman een afscheidsode aan zijn hond Man Ray. Misschien is het wel in dat opzicht het meest persoonlijke boek van Wegman. De selectie van beelden zijn al bijna herinneringsbeelden aan een verloren geliefde. Vooral de scène van Man Ray in een verder lege kano op een meer met een verenhoofdtooi zijn aandoenlijk. Hij loop in de beelden als het ware de twaalf jaar door dat ze bij elkaar waren en de ene na de andere scène vormgeven, of natuurlijk: vormgeeft , want hij is de goddelijke schepper van deze beelden. De blik van Man Ray is zowel betekenisloos als wezensloos en dat geeft een vervreemdende mix van beelden die Wegman beroemd zouden maken. Het werk is poëtisch te noemen in de zin dat het gestileerde gecomprimeerde scènes zijn van het leven, uitgedrukt in beelden. Het werk heeft ook een zekere eindigheid en dat lijkt Wegman altijd te beseffen. Zonder dit model is het afgelopen. Of het moet zo zijn als het gegaan is, enige jaren later met Fay. Dan is nog een nieuwe fase mogelijk en dat heeft Wegman aangegrepen. Maar het is duidelijk dat je zoiets één keer kan doen, twee keer misschien, maar dan is het gebeurd.