'Er gaat een frisse, pittige adem door dit werk', schreef een criticus een halve eeuw geleden over de schilderijen van Dirk Oudes. Hij was niet de enige die het zo voelde. Sinds de eerste expositie van Oudes in 1937 reageerden mensen spontaan op voorstellingen van het platteland, de bijbelse taferelen in de duinen en de humoristische scènes in cafés en op straat. Dikwijls wisten ze niet zeker of ze het allemaal serieus moesten nemen, of dat Dirk Oudes de spot dreef met alles wat hij schilderde. Daarin hebben ze hem toch onderschat.\nOudes begon met tekenen en schilderen kort na 1930. Het was voor hem een vrijetijdsbesteding. Voor zijn brood was hij horlogemaker en handelde hij in zilver en goud. Wanneer hij te voet of op de fiets langs dorpen en boerderijen ging. legde hij in zijn herinnering de beelden vast van het weidse land, het licht en de wolken. Thuis bleek dan, bij het tekenen in schetsboekjes of in zijn kleurige composities op hardboard, hoe scherp hij alles gezien had.\nHet typische Dirk Oudes-schilderij is bescheiden van omvang en groot van verbeelding. Zo was ook de man zelf: hij wilde niet leven van het schilderen, maar leven voor het schilderen. Het is een van de redenen waarom de pogingen van anderen om hem carrière te laten maken, mislukten. Dirk Oudes trok zich van niemand wat aan. Het was hem begonnen om het plezier in de kunst en dat hield hij vol, tot het einde toe.