DE WANDELING is het verslag van een dubbelsporige Odyssee één door het verleden en één door een zeer eigentijdse kleine stad in de greep van een hittegolf. De hoofdpersoon is op zoek naar zijn verdwenen geliefde en in haar naar de verloren onsterfelijkheid van de kinderjaren, het goede en ware. Als zodanig kan hij gezien worden als de volwassen geworden mens in de greep van de verbijstering die de volwassenheid, de ontmythologiseerde fase van het leven, met zich meebrengt en de stad als het grimmig geworden leven zelf.
Op zijn tocht wordt hij beheerst door tegengestelde krachten, waarvan het verlangen naar herstel en vernietigingsdrang de uitersten zijn: 'Zou hij bij een derdegraads- verhoor toegeven wat hij bijna zichzelf weigerde te bekennen, namelijk dat de gedachte om haar te vermoorden hem niet helemaal vreemd was?'
Beide 'wandeltochten' vullen elkaar aan: die door de voorbije tijd dient als analyse van het samenzijn om de wortels van het bederf bloot te leggen en daardoor een betere toekomst mogelijk te maken.
Maar gaandeweg raken zij met elkaar verward en ontstaat er een soort labyrinth. Hij ziet 'allemaal straten en hoeken voor zich, kruisende en evenwijdig lopende straten, brede, smalle, donkere, overbelichte, hoofd- en zijstraten, een logisch warnet van wrede en verradelijke kloven. Hij zou er doorheen trekken, door allemaal, en weer en weer.'