In onze samenleving lijkt de vreemdeling in opmars te zijn: een nieuw soort mens dat in het informatie- tijdperk niet meer met mensen communiceert maar met apparaten en machines. Het is een individu dat op zichzelf staat en niet meer verbonden is. Het bepaalt zelf hoe lang en hoe vaak het werkt, met wie het omgaat of slaat en wat het van waarden of godsdienst naar eigen criteria nog van belang vindt. Het zit ook niet met maatschappelijke problemen. Het zit met zichzelf. Zelfexpressie en zelfontplooiing staan centraal. Anderen vormen het decor van het eigen leven; meer toevallige context dan oriëntatie punt. Relaties zijn toevallig en incidenteel; ze breken weer af. Elke positie en elk standpunt zijn betrekkelijk. De ene opvatting is niet beter dan de anderen. Het nieuwe individu is blij verlost te zijn van zedenprekers en van grote morele en politieke vragen. Autonome individuen die vreemdelingen zijn, lijken de Westerse cultuur toenemende mate te bevolken. Ze weten niet meer dat mensen sociale wezens zijn: vrienden en vijanden. Ze zien zichzelf als een en het al. Deze al-ene mens kan ook gezien worden als teken van een degeneratie die de continuïteit van de mensheid en van de samenleving bedreigt. Zijn verschijning 'is in elk geval uniek in de geschieden de mensheid en kan slechts vanuit de specifieke context van de evolutie = Westerse cultuur begrepen worden. In dit boek wordt een poging gedaan de weg te verkennen die ons naar de al-ene mens heeft geleid.