Aanvankelijk evolueert Hendrik Beyaert van een neoklassieke stijl naar experimenten met een neo-Lodewijk XVI-stijl, waar hij tot ongeveer 1860 trouw aan blijft. De periode 1860-1880 is Beyaerts meest actieve en meest creatieve. Hij telt onder zijn klanten zowel de openbare besturen, de adel als de hogere burgerij. Zijn derde en laatste periode kan gesitueerd worden vanaf 1880 en wordt gekenmerkt door ontwerpen in Vlaamse neorenaissancestijl, maar ook door de eerste tekenen van de art deco die zichtbaar worden. Hij heeft ook veel in het buitenland rondgekeken, in zijn schetsboeken komen gebouwen voor uit Londen, Parijs, Keulen, Mainz, München, Neurenberg, Praag, Turijn en zelfs van Alexandrië en Caïro in Egypte.\n\nHendrik Beyaert bouwt nooit iets op gebied van sociale woningen. Hij ontwerpt luxueuze woningen voor de hogere burgerij en de adel. Zijn huizen beschikken over diverse ruimten om naar keuze in een tuin aan de achterzijde te verblijven of aan het leven op straat deel te nemen via balkons. De architect hecht veel belang aan vormgeving en aan een traditionele vormentaal, hij interpreteert oudere vormen en past ze aan, waarmee hij het verleden actualiseert.\n\nBeyaert beïnvloedt het werk van verscheidene architecten, onder wie Paul Hankar, Paul Jaspar en Charles-Emile Janlet. In 1888 is Victor Horta gedurende een aantal maanden één van zijn stagiairs. Zijn buitenechtelijke zoon Eugène Dhuicque wordt eveneens architect en blijft zijn hele leven een buitengewone bewondering hebben voor het werk van Beyaert.