'In de jaren twintig en dertig van onze eeuw is er in het gereformeerde leven in Nederland een ontwikkeling op het gebied van de wijsbegeerte op gang gekomen die met recht reformatorisch kan worden genoemd. Dooyeweerd en Vollenhoven, gesteund door vele anderen, begonnen aan de ontwikkeling van een radikaal christelijke wijsbegeerte, die tot nu toe ontbrak. De gangbare wijsbegeerte was van humanistische huize en die filosofie kreeg een steeds grotere invloed op de ontwikkeling van de vakwetenschappen en via de toepassing van die vakwetenschappen ook op de kultuur. Tegenover het soevereine wijsgerig denken neemt Vollenhoven duidelijk stelling; in het begin van zijn boek: Het Calvinisme en de Reformatie der Wijsbegeerte, zegt hij: "Synthese tussen het christelijk geloof enerzijds en de gangbare wijsbegeerte aan de andere kant is onmogelijk." De gangbare wijsbegeerte werd beheerst door het motief van de idee van de menselijke autonomie en die wijsbegeerte deed dan ook nog haar uiterste best deze autonomie te bevestigen. Deze wijsbegeerte werkte met afgodische kracht op de achtergrond van elke vakwetenschap - van wiskunde tot en met theologie - en leidde zodoende tot sekularisering van de wetenschap en via de wetenschap in haar kulturele macht tot sekularisatie van de kuituur. Het doorzien van deze achtergrond, de afwijzing van de sekularisatie en in onlosmakelijk verband daarmee het opkomen voor een christelijke wetenschapsbeoefening wezen de noodzaak aan om te komen tot een christelijke wijsbegeerte, dat wil zeggen: tot een bijbelse wijsbegeerte, waarin niet de autonome mens het begin- en het eindpunt is, maar waarin God als Schepper, als de volstrekte Soeverein over al het geschapene wordt erkend, waarin Zijn wet wordt erkend als de grens tussen de Schepper en Zijn aan deze Wet onderworpen kosmos, en waarin het koningschap van Christus voor de wetenschap wordt beleden. Een Philosophia Christiana dient het voortdurend onderwijs uit Gods Woord als het allesbeheersende voor de beoefening van elke vakwetenschap te aanvaarden, en bij dat licht te handelen over de diepste grondslagen en de beslissende vooroordelen in die wetenschappen. Natuurlijk doet zich wel direkt de vraag voor of christelijke wijsbegeerte zich van elke vreemde smet zal kunnen vrijhouden. Bovendien: zal christelijk filosoferen een - altijd 'open' - systeem leveren dat kan konkurreren met de systemen van de niet-christelijke filosofieën? Vollenhoven laat zich duidelijk uit: ". . . de onmogelijkheid van synthese legt ons de verplichting op een ernstige poging te wagen op de vaste grondslag der Woordopenbaring een eigen wijsbegeerte op te bouwen . . .". Maar hij laat er direkt op volgen: "Doch dan zal ook ons eigen wijsgerig denken - waarbij evenzeer als bij elk christelijk pogen geldt, dat 'de zonde ons zeer lichtelijk omringt' - én in zijn praemissen én in zijn terminologie telkens weer een deugdelijke reformatie dienen te ondergaan."