De eerste grote roman van Geertrui Daem is een den duet tussen vader en dochter. Zijn brieven aan haar, of haar gedachten aan hem, en de gesprekken met elkaar, getuigen van de moeizame wijze waarop ze met elkaar omgaan. Zij een rebellerende puber, hij een gefrustreerde Korea-veteraan die elke officiële erkenning ontbeert en amper kan verkroppen dat ook zijn dochter hem minacht.\nHij is streng voor zichzelf en de anderen, ook voor zijn dochter, en verantwoordt deze houding vanuit zijn rechtvaardigheidsgevoel en zogenaamde levenswijsheid (niets gaat vanzelf op deze wereld). Zij wil ontdekken, experimenteren, nieuwigheden beleven, en begrijpt maar moeilijk waarom ze daartoe de ruimte niet krijgt van haar vader, die immers zelf ondervond hoe teleurstellend zo'n ontdekkingstocht kan aflopen. Toch blijft ook hij dromen van en uitkijken naar een betere toekomst: zo snel als hij kan wil hij terugkeren naar Japan, waar hij denkt dat het hoertje Kioko, op wie hij destijds smoorverliefd werd, op hem zit te wachten.\nGeertrui Daem schreef eerder flink opgemerkte verhalenbundels, die met name volkse hoofdfiguren portretteren, meestal (opgroeiende) vrouwen die hun mannetje staan in de op het eerste uiterlijke zicht masculiene wereld, die bij nader inzien vaak fragiel, broos, zwak en kwetsbaar blijkt te zijn. Ze werd genomineerd voor de AKO-literatuurprijs, en won o.a. de Lucy C.B en W. van der Hoogtprijs voor het beste debuut en de Taalunieprijs.\n\"Een meesterlijke vertelster\" - Standaard der Letteren\n\"Buitengewoon verteltalent\" - NRC Handelsblad\n\"Met haar wonderlijke laconieke manier van vertellen bereikt Daem intensiteit en spanning\" - Trouw