' III Luther en de biecht (uit dit boek)
Niets zou dwazer zijn dan Luther in het geweer te willen roepen voor een strijd tegen de privaatbiecht, want zij wasem juist zeer lief, de "heimliche Beichte", "unsere lieve Beichte".
Juist in de jaren van geestelijke nood en strijd heeft hij op de biecht geleefd. Toch - schreef
hij eenmaal - en dat "toch" betekende: ondanks de bezwaren, die hij had tegen de oor-biecht, zoals ze in de Rooms-Katholieke Kerk geleerd en gepraktiseerd werd - toch wil ik mij de privaatbiecht niet laten ontnemen en ik zou ze voor alle schatten der wereld niet in ruil willen geven. Want ik weet, hoeveel troost en kracht ze mij gegeven heeft. Niemand weet, wat zij vermag dan wie dikwijls met de duivel heeft gevochten. Ik zou allang door de duivel gewurgd zijn, wanneer de biecht mij niet bewaard heeft. (...).
In het slot van de 'Grote Catechismus' schrijft hij:
Daarom, wanneer ik tot de biecht vermaan, doe ik niets anders dan dat ik een ieder vermaan,een christen te zijn. Wanneer ik u hiertoe breng, heb ik u ook tot de biecht gebracht. Hij wil niet door de biecht "betere christenen" maken, neen, andersom, eerst, wanneer de christenen rechte christenen worden, zullen ze uit zichzelf om de biecht vragen.
In ander verband schrijft hij: Wie een echte christen is, danke God daarvoor, dat hij zulk een biecht hebben kan en make met vreugde en lust van haar gebruik, zo dikwijls hij wil of mag.
(...)'.

Bijgevoegd een tweetal relevante krantenknipsels.