In het eerste deel van Egoïste nr 13 staat een weergaloos portret van François-Marie Banier dat hij maakte van Wladimir en Wanda Horowitz. Het maakt deel uit van reeks portretten van tweetallen, o.a. ook van Johny Depp en Kate Moss en van de schilder Baltus, comte (graaf) Klossowski de Rolla en la comtesse Kossowski de Rolla in september 1994. Allemaal casual dubbel-portretten, soms is er nog iets op geschreven. Het is van een fabelachtige terloopsheid. Naast dit verrassende werk van Banier, wederom een grote reeks van Rochard Avedon, van de actrice Uma Thurman. Actrices die als portret worden, of als personage in een commercial, het moet uiteindelijk eenzelfde filoso-fische gedachte uitdrukken of gewoon een kwestie van goede smaak. De foto’s hebben, zoals zo vaak in de mode-fotografie een enorme gestileerdheid, soms een vleugje erotiek en ook een filosofische gedachte van vrede en communicatie tussen de religies. De mode is de religie: “la mode n’est pas le reflet périssable de l’élégance, elle est l’éclat rhytmé du temps.” Egoïste is half openvallend, plotsklaps het ultiem koffietafelboek voor de Parijse elite in hun wachtkamer-achtige salons.
in Egoïste 13 deel II zie je dat bij het realiseren van deel I uitgeefster Nicole Wisniak voor haar Egïste-speeltje zoveel materiaal had dat deel I te dik zou worden en het zonde zou zijn al dat moois te laten zitten. En ook de adverteerders waren er nog steeds, de kostbare mode- en parfummerken. De reeks van huis-fotograaf Richard Avedon van Le Cirque du Soleil zijn mooi, maar je ziet dat Avedon er minder mee uit de voeten kan. De circusartiesten zijn van zichzelf al zo mooi en extra-vagant, wat kun je daar nog aan toevoegen. Daarentegen zijn twee portretten die Avedon maakte van Marguerite Duras alleen al de moeite waard om dit tweede deel uit te brengen en te verwerven. Ultiem vooral het tweede portret, Marguerite Duras op leeftijd als een meisje, zo jong en fragiel en transcendent, een van de beste Avedon portretten ever, Marguerite Duras die ondeugend net haar rokje optrekt tot boven de knie. ‘Elle a esquisé quelques pas de Danse....’ Dat is het, een dans voor de fotograaf, voor het oog van de toeschouwer, maar uitkijkend over de Mekong-delta, het droomachtige watergebied waar L’Amant begon, een levens-liefdesgeschiedenis.