Petrus Johannes Blok (Den Helder, 10 januari 1855 - Leiden, 24 oktober 1929) was een Nederlands historicus.
Hij doorliep de Latijnse school te Alkmaar en ging klassieke letteren studeren in Leiden. Van 1879 tot 1884 was Blok leraar aan het Stedelijk Gymnasium Leiden. In 1884 werd hij hoogleraar in de algemene en vaderlandse geschiedenis te Groningen waar hij de stoot gaf tot de uitgave van het Oorkondenboek van Groningen en Drenthe (1895-1899, 2 delen). Van 1886 tot 1887 was Blok bibliothecaris van de Universiteitsbibliotheek Groningen. In 1894 werd hij de opvolger van Robert Fruin op de prestigieuze Leidse leerstoel vaderlandse geschiedenis. Blok zag het hier als zijn plicht het nationale verleden te laten spreken tot versterking van het volksbewustzijn.
Hij was, samen met Philipp Christiaan Molhuysen, sinds 1911 redacteur van het Nieuw Nederlandsch Biografisch Woordenboek, een in tien delen verschenen encyclopedie van belangrijke Nederlanders uit het verleden. In 1904 stichtte Blok het Koninklijk Nederlands Instituut Rome, om de studie van stukken uit de Vaticaanse archieven te vereenvoudigen. Het instituut heeft inmiddels vooral kunsthistorische doelstellingen.
Tot zijn studenten behoorden Pieter Jelles Troelstra en Izaak Gosses.
Michiel Adriaenszoon de Ruyter (Vlissingen, 24 maart 1607 – Baai van Syracuse, 29 april 1676) was een Nederlands admiraal.
Michiel de Ruyter (bijgenaamd Bestevaêr, ofwel grootvader) is een van de bekendste zeehelden uit de Nederlandse geschiedenis. Hij wordt algemeen beschouwd als de grootste admiraal van zijn tijd. De Ruyter was afwisselend in dienst van de staat en van reders, en was zelfs een tijdlang als zelfstandig ondernemer actief in de walvisvaart.
De Ruyter begon zijn carrière als eenvoudig Zeeuws zeeman. Rond zijn dertigste had hij zich opgewerkt tot kapitein, eerst in dienst van het koopmanshuis Lampsins varend, later als eigen meester. Vermogend geworden had hij de zee al vaarwel gezegd toen in 1652, bij het uitbreken van de Eerste Engelse Zeeoorlog, de Zeeuwse Admiraliteitmet succes een beroep deed op zijn plichtsbesef en hij een belangrijk vlootvoogd werd. Hij bleef van toen af aan bij de marine in vaste dienst, die de hele periode van de eerste drie Engels-Nederlandse oorlogen bestreek. Na de vrede met Engeland in 1653 nam hij als vice-admiraal van de Admiraliteit van Amsterdam deel aan diverse oorlogen in de Oostzee en aan acties tegen piraterij in de Middellandse Zee. Eind 1664 heroverde hij, in de aanloop naar de Tweede Engelse Zeeoorlog, in West-Afrika Nederlandse forten op de Britten en voer daarna naar Amerika om daar hun koloniën schade toe te brengen. Bij thuiskomst in 1665 werd hij door toedoen van raadpensionaris Johan de Witt in de rang van luitenant-admiraal benoemd tot opperbevelhebber. Dit leidde tot rivaliteit met luitenant-admiraal Cornelis Tromp, een politiek vijand van De Witt. De Ruyter behaalde tijdens de verdere duur van de oorlog belangrijke successen tegen de Engelsen met als hoogtepunt de Tocht naar Chatham die in 1667 leidde tot een voor Nederland gunstige vrede. In de Derde Engelse Zeeoorlog redde De Ruyter de Republiek der Zeven Verenigde Provinciën van de ondergang door in vier zeeslagen sterkere Engels-Franse vloten in het nauw te brengen. Ondertussen werd zijn vriend De Witt in het Rampjaar 1672 vermoord, met betrokkenheid van Tromp, maar de nieuwe stadhouder Willem III hield De Ruyter aan als bevelhebber in de rang van luitenant-admiraal-generaal. In 1676 sneuvelde De Ruyter bij Sicilië nadat hij met een zwak eskader was uitgezonden om de Spanjaarden te ondersteunen tegen Frankrijk.