Enrico Hartsuyker en Luzia Hartsuyker-Curjel, die evenals Aldo van Eyck hun opleiding genoten aan de Technische Hochschule in Zürich, hebben in het Nederland van na de Tweede Wereldoorlog geijverd voor alternatieve vormen van woningbouw en stedenbouw. Hun stedenbouwkundige modellen Biopolis en Hydrobiopolis trokken in de jaren zestig nationaal en internationaal de aandacht. Geen scheiding van functies maar juist integratie van functies was hun motto. Het daarvan afgeleide seniorenproject Zonnetrap in Rotterdam functioneert nog steeds tot volle tevredenheid van de bewoners en de buurt.

In de woningbouw onderscheidden zij zich door alternatieve woningindelingen en nieuwe ruimtelijke oplossingen aan te dragen. Kenmerkend zijn de woningen met een open ruimte in het midden, de zogenaamde patiowoningen; de rondloopwoningen, waarbij geen enkele muur op de buitenomtrek van het huis aansluit, vaak met keuken en natte cel in het midden; kleine niveauverschillen (een soort splitlevel) en vides (voor een verticaal ruimtelijke werking). Behalve door deze kenmerken is vooral Luzia Hartsuyker-Curjel in de jaren 80 bekend geworden door haar zogenaamde vrouwvriendelijke woningen, waarin de traditionele hiërarchische woningindeling plaats maakte voor onderling gelijkwaardige ruimtes. Toepassingen daarvan zijn onder andere te vinden in Amsterdam, Apeldoorn en IJsselstein.
De oeuvrelijst wordt door een uitvoerig essay ingeleid.
Het boek is in uitstekende staat.